Artikeldatabank

11 maanden fietste Kathleen van Antwerpen naar Singapore, samen met Paul. Twee jaar na hun thuiskomst vertelt haar boek op een (h)eerlijke manier over loslaten en landen, over aftasten en bodem zoeken, over op reis gaan en uitkomen bij jezelf. En natuurlijk over het ultieme geschenk van het buitenleven: de ruwe schoonheid van een getaande huid

Toen we vier jaar geleden in het hete Zuid-Frankrijk kampeerden, dachten we nog dat het aan de locatie lag. Vorige zomer in Toscane bleek het echt wel aan de auto te liggen. In Italië was het besluit al gevallen, zeker toen we een koppel fietsreizigers zagen arriveren op de camping. Wij waren zo verschrikkelijk jaloers! En de kinderen ook! Onze volgende zomervakantie moest en zou een fietsvakantie worden!

We zijn voor het eerst in Marokko. De maand april blijkt het uitgelezen moment voor een veertiendaagse fietstocht met Marrakech als begin- en eindpunt. Het aantal keer dat we muntthee of Whiskey Berbère dronken is al lang niet meer op een hand te tellen. Fietsen in Marokko betekent fietsen over en door de Atlas en door dorre woestijngebieden. Maar van zodra er wat water is, wordt het droge berglandschap ingekleurd door groene oases. Al na dag 1 hadden we het gevoel dat Marokko een prachtig land is om in te fietsen, een mening die we niet meer herzien hebben.

In de 20ste eeuw kleurden de koolmijnen de geschiedenis van het gebied tussen het Limburgse Beringen en het Duitse Düren. Vandaag wordt over de grenzen heen intensief samengewerkt om deze regio een nieuw leven te geven als groene long. Daar hoort vanzelfsprekend een fietsroute bij.

“Madame houdt van fietsen. Van het onderweg zijn. Van de mensen en verhalen die ze op die weg tegenkomt. Of net van de oorverdovende stilte van de natuur. Madame houdt van de mogelijkheden van een fiets. Hoe je in een paar zakken een heel huis kan wegstoppen: een slaapkamer, een keuken, een badkamer en zelfs een voorraadkast. En hoe dat ’s morgens weer netjes in die fietstassen past.”

De Veluwe is veel uitgestrekter dan het bekende Nationaal Park. Heide, stuifzand en bos, schapen en beken, een doodstil dorp en een art deco zendstation, tot zover de ingrediënten van een prachtige fietstocht.

Om de Maasvallei uit te fietsen is het altijd even puffen, maar de beloning is telkens groot. Ditmaal hebben we het niet alleen over de landschappen en de panorama’s, maar ook over de wijngaarden en wat er met de oogst daarvan gemaakt wordt.

Vier maanden, dat was de tijd die we hadden om er met ons 2,5 jarig zoontje op uit te trekken. Dat het op de fiets zou zijn, stond snel vast. Maar waar? Onze bucketlist was lang, maar de ene bestemming zou de grootouders al wat meer slapeloze nachten bezorgen dan de andere. We schrapten de écht avontuurlijke landen van de lijst: geen inentingen of malariapillen, geen onverstaanbare talen, geen ontvlambare regio, … Wat dacht je van Nieuw-Zeeland of Noord-Amerika? Hoe minder lang vliegen met een kleine dreumes, hoe liever. Noord-Amerika dus.

Na een lange treinrit stonden we eindelijk in Zagreb, klaar voor een fietstocht dwars door het land richting Dubrovnik. Het werd een onvergetelijke ervaring langs ongerepte natuurparken, azuurblauwe kuststroken, historische gebouwen en betoverende eilandjes. Wat opviel was het schrille contrast tussen de desolate dorpen in het binnenland en de toeristische kuststreken. Wat bijbleef was de Italiaanse, Oostenrijkse, Griekse en Hongaarse invloed op cultuur en gastronomie, de impact van de recente burgeroorlog en de mediterrane ziel van steden als Split, Dubrovnik en Zadar.

Muziekfestivals, dorpsfeesten, rugby, corrida’s en foie gras horen bij de cultuur van Gascogne. D’Artagnan reed te paard, wij met de fiets naar bastiden en bloemendorpen op een zucht van de Pyreneeën.

Elke ouder geeft zijn kinderen graag een stukje van zijn levensfilosofie mee. Wanneer je als gezin tien jaar lang de wit-rode streepjes van GR 5 naar de Middellandse Zee volgt, dan hoop je dat er iets blijft hangen van dat trekkersgevoel. Toch maken vader en zoon Lauwerier vandaag totaal verschillende fietsreizen. Hoe ver is de appel van de boom gevallen?

De vraag naar een lezing over langeafstandsfietsen in Wallonië bracht mij op een spoor. Nadat ik de Vennbahn en alle RandoVélo’s en RAVeL’s op een kaart had samengebracht, zag ik plots de mogelijkheid voor een grote lus. Mijn ‘Rondje Ardennen’ was geboren.

In het derde en laatste deel van onze abdijbierenroute gidsen we je door het Vlaamse land, op zoek naar de beste tripel en bruine. En wat zou Vlaanderen zijn zonder de koers? Op onze tocht over Vlaamse wegen zijn wielerhelden nooit veraf…

In 2014 citytripten we naar Kopenhagen, dat we hoofdzakelijk per fiets verkenden. Maar een fietstrektocht door Denemarken stond nog nooit op ons programma. Met zijn 11 nationale fietsroutes laat het land zich nochtans perfect doorkruisen en onze keuze viel op nummer 5, de ‘Ostkystruten’.

In de zomer van 2015 fietsten we vanuit Gent via de Noordzeeroute LF 1 naar Den Haag. Terugkeren deden we langs Biesbosch. Vorige zomer stond het vervolg op het programma: vanuit Den Haag verder noordwaarts en via twee Waddeneilanden naar eindbestemming Groningen

Alsof ik een kind ging baren, zo was het. Negen maanden zaten er immers tussen het boeken van mijn vliegticket naar Nieuw-Zeeland en de reis zelf. Negen maanden van plannen, die plannen keer op keer veranderen en dan het lange wachten. Tot ik er plots stond, met de fiets in de startblokken in Christchurch, klaar om enkele weken te trappen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland.