Artikeldatabank

Wie is toch die weinig gekende, naburige provincie? Onbekend is onbemind, maar GRP 123, de Ronde van West-Henegouwen, wordt mijn gids. Ik ontdek een streek van stille waters, heksen en dino’s, industriële archeologie en warme mensen. René Magritte en Hercule Poirot zijn er geboren en de treinen rijden stipt!

Waar ooit boeren en herders hun koeien, schapen en geiten naar hun zomerverblijf op het Aubrac-plateau brachten, wijzen de paden tussen twee muurtjes van gestapelde stenen vandaag Le Chemin de Saint-Guilhem-le-Désert aan. De route presenteert zich als de GRote doorsteek van het Centraal Massief en pronkt met de UNESCO-titel ‘Agropastoralisme méditerranéen’. Terecht!

In 2013 vertrok ik vanuit Nazareth richting Reims en schreef ik enigszins triomfantelijk in Op Weg: “Rome, gij Eeuwige Verlichte Stad, here I come!”. Zes jaar later, in mei 2019, sta ik in Radicofani klaar voor de laatste negen etappes van mijn Via Francigena.

Op de drie kilometer lange dijk langs de Handzamevaart op weg naar Diksmuide kan ik het treurende ouderpaar op het Duitse kerkhof in Vladslo niet uit mijn hoofd zetten. En het ene beeld roept het andere op. Tijd om de film terug te spoelen.

Een schoonheidsprijs zal GR 131 misschien nooit wegkapen, maar een paar mooie karaktertrekken maken het zeker de moeite om het pad beter te leren kennen. Tussen Ruddervoorde en Vladslo lijkt Vlaanderen wel voor de helft bebost.

Aangekomen in het station van Oostende spring ik samen met mijn dochters snel op de kleurrijke kusttram richting Wenduine. Daar waar GR 5A vanuit het binnenland komt, pikken wij de route op.

Om zich te beschermen tegen invallen van de ‘barbaren’ uit het noorden bouwden de Romeinen een verdedigingsstelsel langs de Limes, de noordgrens van hun rijk. Tientallen forten en wachttorens, verbonden door een weg, te land of te water, met de Rijn als blauwe draad. Wat daar vandaag van overblijft ontdek je op het Romeinse Limespad.

Reynaert de Vos himself stapte voor de gelegenheid de vernieuwde Streek-GR Waas- en Reynaertland van Lokeren naar Hulst en wij hadden de eer hem een paar vragen te stellen. Reynaert, intussen niet meer van de jongsten, geniet van de aandacht die hem te beurt valt en probeert ons van zijn onschuld te overtuigen. We kunnen de lezer niet garanderen dat zijn verhaal 100 % waarheidsgetrouw is. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

‘Il Cammino Minerario di Santa Barbara’, zo luidt de klinkende titel van de net uitgebrachte wandelgids die in mijn handen ligt te blinken. ‘Il Iglesiente’ is de naam van de streek en tot voor deze uitgave was dat een blinde vlek op de Europese wandelkaart. Ik beschouw de gids als een uitnodiging voor een kraamvisite en trek nieuwsgierig naar Zuidwest-Sardinië.

Met het Sentier du Nord in het GH Luxemburg en het nieuwe traject langs de Westelijke Ourthe verkennen we de laatste 130 km van GR 57. Zijn het zomaar losse verlengingen? Of zijn het volwaardige onderdelen van een van de populairste GR-paden van Wallonië?

Een glinstering van de ochtendzon die de dauw op het landschap verdampt, een pad bedekt met een vers laagje sneeuw waardoor het tafereel nog weidser aanvoelt, het voelen van de kracht van een bos wanneer je er helemaal alleen doorheen wandelt: ik had nooit gedacht dat Vlaanderen zo prachtig kon zijn.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Veel te vroeg wakker, want vandaag vertrek ik! Voor 3 dagen! Mijn eerste stappen op weg naar Compostela.

Twee dagen stappen op GR 5 voelt altijd als een beetje vakantie. Een zonnige zaterdag in mei stappen we van de abdij van Herkenrode tot Bokrijk om dan via de stadsvariante onze overnachtingsplek in Hasselt te bereiken. Op zondag stappen we van Bokrijk naar Zutendaal.

Wild en ongerept, en nog niet door toeristen platgelopen: zo prijst Beara zichzelf aan. Volkomen terecht, is onze conclusie na een weekje Beara Way. Het schiereiland mag dan een van de minder bekende zijn in het zuidwesten van Ierland, het is zeker een van de mooiste.

In het Franse departement Vendée lokt vooral de Atlantische kust veel vakantiegangers. Ik opteerde echter voor een ‘GR de Pays’ door het karaktervolle binnenland. Tussen de lieflijke riviertjes Yon en Vie ontdekte ik een enigszins tegendraadse streek, die de sporen draagt van een woelig verleden.

Is er in een havenstad als Rotterdam plaats voor wandelaars? Christina Bloem ging op onderzoek en ontdekte tussen de appartementen en industriële bouwwerken een groene corridor met grote en kleine parken en zelfs een paar natuurgebieden. Een langeafstandswandeling in de stad.

De GR 5A volgt in Brugge een prachtig groen traject langs de Vesten, aan de binnenkant van de oostelijke ring rond de stad. Sinds kort is er echter een nieuwe variant, dwars door de binnenstad, 4,2 km lang. Ideaal voor een mooie kringwandeling op zondagmiddag.

Al eeuwenlang beklimmen pelgrims de 3.558 m hoge Rocciamelone om er te bidden bij de Madonna della Neve. Ignace Fermont klom in hun voetsporen naar het hoogste bedevaartsoord van Europa.

Alle wegen leiden naar Rome, al eindigde die van Gilbert Bastiaensen in Assisi. Vanuit vertrekpunt Firenze goed voor 240 km wandelen door prachtige Toscaanse en Umbrische landschappen.

Ter gelegenheid van haar 25-jarig bestaan en het heilige Jacobusjaar 2010 ontwikkelde het Vlaamse Compostelagenootschap vier nieuwe pelgrimswegen door België. Christina Bloem verkende de Via Monastica.

Oude pelgrimswegen beleven een opmerkelijke revival. Maar wie vandaag aan een pelgrimstocht begint, doet dat met een andere ingesteldheid dan in de Middeleeuwen, zegt Dirk Aerts van het Vlaams Compostelagenootschap. “Voor de moderne pelgrims is onderweg zijn veel belangrijker dan aankomen. Vroeger was het net omgekeerd.”

Vijftig jaar geleden loste ons land zijn greep op Belgisch Congo en werd het land onafhankelijk. In en rond onze hoofdstad vind je nog vele sporen uit die koloniale periode. Tom Langmans ging langs Brusselse GR-paden op speurtocht naar ons Congolees erfgoed.

Per trein of te voet naar Luxemburg? Of waarom niet allebei, met de wandelgids van de Luxemburgse Spoorwegen. Christina Bloem koos drie trajecten langs de lijn Luik-Ettelbruck.

Het kleine Groothertogdom Luxemburg heeft een dicht spoorwegnetwerk en daar maken de toeristische diensten graag gebruik van. Samen met de Luxemburgse Spoorwegen creëerden ze een serie wandel- en fietsroutes van station naar station. Voor deze wandeltip combineren we een bezoek aan de hoofdstad met een tocht doorheen de landelijke buitengebieden.

‘Dans le silence et la solitude on n’entend plus que l’essentiel’. Zo staat het bij het binnenkomen van Aubrac op een zuil langs GR 65, één van de historische pelgrimswegen op Franse bodem. De woorden hadden in 2004 indruk op mij gemaakt, omdat zij een weerspiegeling zijn van iets dat ik al jaren in de zachte delen van mijn ziel vermoedde. Elk jaar een aantal weken alleen op stap gaan is voor mij intussen een noodzaak geworden. Deze zomer was dat op de Via Francigena, een oude historische pelgrimsroute naar Rome die stilaan uitgroeit tot een waardig alternatief voor Compostela. Ik stapte 361 km, van Lucca naar Rome. Een greep uit mijn dagboeknotities.

Honderd jaar geleden werd in het Zwitserse kanton Graubünden de hoogste treinverbinding van de Alpen gerealiseerd. Vandaag slingeren de rode treinen van de Albuli-Berninalijn zich nog steeds door het ruwe berglandschap, maar is er ook een alternatief: een prachtig langeafstandswandelpad. En ja, ook dat stopt in alle stationnetjes!

5 september 2011. We trekken met de trein naar Pieterburen, helemaal in het noorden van Nederland. Hier vertrekt het Pieterpad, het langste wandelpad van Nederland. Eindpunt is het meest zuidelijke punt van Nederland, de Sint-Pietersberg bij Maastricht. Aangezien we nog even tijd hebben, bezoeken we in Pieterburen de zeehondencreche. Leuke diertjes, die daar goed verzorgd worden wanneer ze aanspoelen of hun moeder verloren zijn.

Er was natuurlijk Man bijt hond. Maar er is meer aan de hand. De weg naar Santiago de Compostela is populair, zoveel is duidelijk. Al zijn er net als vroeger pelgrims in alle soorten: van diep gelovige bedevaarders tot fiets- en wandeltoeristen met oog voor landschap en kunst. Van jongeren op zoek naar zingeving tot vijftigers op zoek naar rust. Allemaal met een motto: de weg is het doel.