Artikeldatabank

Lachende konijntjes, twee mensen die tevreden terugkijken en onmenselijke ambtenaren. De ontmoetingen buiten de fietsgids blijven nazinderen. Enkele honderden kilometers door de Zuidelijke Champagne brachten ons niet alleen de romantiek van afgelegen dorpen en kasteeltuinen, maar ook een confrontatie met de realiteit van het bestaan.

Omwille van zijn rijke verleden en zijn unieke landschappen geniet de Italiaanse regio Toscane een fabelachtige reputatie. Ook voor de fietsende reiziger is het een aantrekkelijk gebied.

Als eerste van zeven Engelse Nationale Parken kreeg de groene regio tussen Manchester, Sheffield en Nottingham in 1963 een duurzame bescherming. Bijna 20 jaar geleden verkende ik met mijn toenmalige fietsmaat Steve uit Nottingham de Zuidelijke Peak. Bij ons weerzien in mei 2016 bleek Steve fysiek en mentaal veranderd, maar het natuurpark lag er nog even ongerept bij als toen.

Vorige Op Weg eindigden we met de degustatie van een frisse La Ramenée. Daarmee zaten we op dag 10 van onze abdijtocht nog maar aan abdij(bier) nummer zeven. Zestien te gaan. Tijd om een paar tandjes bij te steken.

Schier ligt op zo’n 300 m hoogte en kijkt neer op de lager gelegen Famenne; Eigenlijk is dit ‘plus beau village de Wallonie’ niet veel meer dan een lange straat met een kleine lus naar de kerk. Het telt amper 150 zielen maar is in de lente en zomer één grote bloemenweelde.

Een lus van 800 km doorheen de 5 provincies, dat is de Vlaanderen Fietsroute in een notendop. Maar wie 800 km wat ambitieus vindt, kan nu kiezen voor een thematocht van vier of vijf fietsdagen. Hapklaar uitgewerkt. Het enige wat je moet doen is vertrekken.

Het Merengebied in het graafschap Cumbria is voor velen het mooiste van de vijftien nationale parken van het Verenigd Koninkrijk. De Cumbrian Mountains zijn doorsneden door langwerpige gletsjerdalen, vaak met een meer. Het wisselende palet van bergen, meren, kloven, bossen en weidse groene dalen met ontelbare schapen vormt een schilderachtig panorama dat jaarlijks vele wandelaars en fietsers aantrekt.

Zomer 2016. Op een woensdagavond stappen we met vier fietsen, twee kinderen en bagage de trein op. Een nacht later ontwaken we in München Centraal en vandaar sporen we naar Salzburg. Een prima trein met veel ruimte voor fietsen brengt ons naar de start van onze fietsvakantie.

Boeken en fietsen, het is een combinatie die ik koester. Zoals drie literaire grootheden geboren in de Zuid-Westvlaamse klei herontdekken. De lus van 43 km verbindt het Lijsternest van Stijn Streuvels, het André Demedtshuis en het René De Clercqmuseum. Op en neer langs het literaire erfgoed, voorbij naam en faam uit de kunst(schilders)wereld en genietend van de mooie landschappen. Mijn rijwiel van Stijn Streuvels is wel het enige ‘fietsboek’ in mijn fietstas. Een minpuntje…

Met deze openingszin probeerde Tom Geerts tijdens zijn ‘verre reis in eigen land’ in contact te komen met zoveel mogelijk Walen. Vanuit zijn woonplaats Hove fietste hij immers 26 dagen kriskras door ons verste binnenland. Tijdens zijn rondrit van 1345 km leerde hij heel wat, zowel fietsend overdag als ’s avonds bij gastfamilies.

“Is er iets in de natuur dat zo’n verscheidenheid aan veranderende kleuren bezit? Toch wel, opaal, de edelsteen die keer op keer een serie uitbarstingen van rood en groen veroorzaakt.” Deze uitspraak van de schilder Edouard Lévêque zorgde ervoor dat een stukje Noord-Franse kust zijn mooie bijnaam kreeg.

Een bewegwijzerde fietsroute van Normandië naar de Atlantische Oceaan, dat was het idee achter La Vélo Francette. Het resultaat is een aaneenschakeling van landschappen die representatief zijn voor een flink stuk Frankrijk.

Hoewel de westelijke Balkan mijn geliefde fietsparadijs is, kon ik het verzoek van Paul Benjaminse om foto’s te maken voor zijn nieuwe Spaans-Portugese routeboekjes niet naast me neerleggen. Zo belandde ik op de Ruta Iberica en de Ruta de la Plata.

Afgelopen voorjaar vertrokken vier GR-vrijwilligers op wereldreis. Guido en Agnes naar India, Marc en Marie-Josée nog verder Azië in. Bij wijze van proevertje enkele blogsprokkels.

Oberschwaben, Bayerisch Schwaben en Unterallgäu waren van oudsher het gebied van de Pfaffen, de pastoors. Toen de reformatiehier voet aan grond kreeg, reageerde de katholieke kerk met intimiderende barokkerken om de gelovigen aan boord te houden. Heel de streek staat er vol van.

Meng mooie zandstranden, kilometers dijken, lange rijen populieren en uitgestrekte vette polders met een hele rits kreken. Kruid af met gezellige vestingstadjes en pittoreske polderdorpjes en blus het geheel met een flinke scheut Westerschelde. Tot zover het recept voor een uiterst gevarieerde fietstocht door een stukje Vlaanderen in Nederland.

Ze straalt een zeldzame natuurlijke schoonheid uit. Ze gedraagt zich meestal volgzaam, maar ze kan ook brutaal uit de hoek komen. Ze is populair, al eeuwen lang. Omwille van de dames en heren van stand die haar al die tijd hebben opgezocht en hun schatten bij haar hebben achtergelaten? Of wegens haar onschuldige wispelturigheid? Twee weken lang kruip ik in de huid van haar minnaar.

Luchthaven, Sevilla. Twee grote dozen rollen van de band. Onze fietsen zijn zonder moeilijkheden aangekomen. Ons doel is de tocht van de voorbije twee jaar verder te zetten. Vanuit Leuven reden we via Barcelona naar Sevilla. Dit jaar draaien we terug noordwaarts richting Santiago de Compostela, langs de Via de la Plata.

Cyprus is een zonnig eiland in het oostelijk deel van de Middellandse zee, gekend voor zijn halloumi grillkaas en Griekse en Romeinse archeologische sites, en als broedplaats van schildpadden en ezels. Eind april, als de natuur op haar mooist is, begin ik aan m’n fietstocht helemaal rond het eiland.

11 maanden fietste Kathleen van Antwerpen naar Singapore, samen met Paul. Twee jaar na hun thuiskomst vertelt haar boek op een (h)eerlijke manier over loslaten en landen, over aftasten en bodem zoeken, over op reis gaan en uitkomen bij jezelf. En natuurlijk over het ultieme geschenk van het buitenleven: de ruwe schoonheid van een getaande huid

Vier maanden, dat was de tijd die we hadden om er met ons 2,5 jarig zoontje op uit te trekken. Dat het op de fiets zou zijn, stond snel vast. Maar waar? Onze bucketlist was lang, maar de ene bestemming zou de grootouders al wat meer slapeloze nachten bezorgen dan de andere. We schrapten de écht avontuurlijke landen van de lijst: geen inentingen of malariapillen, geen onverstaanbare talen, geen ontvlambare regio, … Wat dacht je van Nieuw-Zeeland of Noord-Amerika? Hoe minder lang vliegen met een kleine dreumes, hoe liever. Noord-Amerika dus.

Na een lange treinrit stonden we eindelijk in Zagreb, klaar voor een fietstocht dwars door het land richting Dubrovnik. Het werd een onvergetelijke ervaring langs ongerepte natuurparken, azuurblauwe kuststroken, historische gebouwen en betoverende eilandjes. Wat opviel was het schrille contrast tussen de desolate dorpen in het binnenland en de toeristische kuststreken. Wat bijbleef was de Italiaanse, Oostenrijkse, Griekse en Hongaarse invloed op cultuur en gastronomie, de impact van de recente burgeroorlog en de mediterrane ziel van steden als Split, Dubrovnik en Zadar.

Muziekfestivals, dorpsfeesten, rugby, corrida’s en foie gras horen bij de cultuur van Gascogne. D’Artagnan reed te paard, wij met de fiets naar bastiden en bloemendorpen op een zucht van de Pyreneeën.

Elke ouder geeft zijn kinderen graag een stukje van zijn levensfilosofie mee. Wanneer je als gezin tien jaar lang de wit-rode streepjes van GR 5 naar de Middellandse Zee volgt, dan hoop je dat er iets blijft hangen van dat trekkersgevoel. Toch maken vader en zoon Lauwerier vandaag totaal verschillende fietsreizen. Hoe ver is de appel van de boom gevallen?

De vraag naar een lezing over langeafstandsfietsen in Wallonië bracht mij op een spoor. Nadat ik de Vennbahn en alle RandoVélo’s en RAVeL’s op een kaart had samengebracht, zag ik plots de mogelijkheid voor een grote lus. Mijn ‘Rondje Ardennen’ was geboren.

In het derde en laatste deel van onze abdijbierenroute gidsen we je door het Vlaamse land, op zoek naar de beste tripel en bruine. En wat zou Vlaanderen zijn zonder de koers? Op onze tocht over Vlaamse wegen zijn wielerhelden nooit veraf…

In 2014 citytripten we naar Kopenhagen, dat we hoofdzakelijk per fiets verkenden. Maar een fietstrektocht door Denemarken stond nog nooit op ons programma. Met zijn 11 nationale fietsroutes laat het land zich nochtans perfect doorkruisen en onze keuze viel op nummer 5, de ‘Ostkystruten’.

In de zomer van 2015 fietsten we vanuit Gent via de Noordzeeroute LF 1 naar Den Haag. Terugkeren deden we langs Biesbosch. Vorige zomer stond het vervolg op het programma: vanuit Den Haag verder noordwaarts en via twee Waddeneilanden naar eindbestemming Groningen

Alsof ik een kind ging baren, zo was het. Negen maanden zaten er immers tussen het boeken van mijn vliegticket naar Nieuw-Zeeland en de reis zelf. Negen maanden van plannen, die plannen keer op keer veranderen en dan het lange wachten. Tot ik er plots stond, met de fiets in de startblokken in Christchurch, klaar om enkele weken te trappen op het zuidereiland van Nieuw-Zeeland.