Artikeldatabank

De voorbije drie jaren fietsten we Vlaanderen rond met de Vlaanderen fietsroute. Voor deze zomer richtten we onze blikken met enig voorbehoud noordwaarts: naar Nederland. Vlak, eentonig, fietspaden wel apart maar langs drukke wegen, vooroordelen genoeg. Niets van dat alles bleek waar.

2-8-3-9-2. Neen, geen geheime code, wel een lus op het Zwitserse nationale fietsroutenetwerk. Langs Rijn en Aare, van noord naar zuid, om te eindigen met de meren. Zo omschrijven we in één zin vier Velolandroutes die het oostelijk deel van Zwitserland omsluiten.

Het plan was om in het voormalige Oost-Duitsland een langgerekte rondrit van 900 km te maken, meer bepaald door drie rivieren te volgen via twee langeafstandsroutes. De Oder en de Neisse zouden de hoofdrollen krijgen, de Spree de belangrijkste bijrol. Om de lus te sluiten zouden we Berlijn passeren, maar daarna liep het mis.

Servië is een Balkanland op een kruispunt van culturen. Een land met in het noorden Midden-Europese, in het zuiden islamitische en in het westen mediterrane invloeden. Een land met een bewogen geschiedenis dat nog maar kort (weer) als zelfstandige staat bestaat. De Donau heb ik inmiddels achter mij gelaten, op mij wacht het bergachtige midden en westen van het land.

Parijs als eindbestemming, dat staat op het palmares van vele vakantiefietsers. Minder bekend bij ons is een mogelijk vervolg, de verbinding tussen Parijs en Londen. In tien dagen fietsten Leo en Els van de ene wereldstad naar de andere via de ‘Avenue Verte’.

Servië is een Balkanland op een kruispunt van culturen. Een land met in het noorden Midden-Europese, in het zuiden islamitische en in het westen mediterrane invloeden. Een land met een bewogen geschiedenis dat nog maar kort (weer) als zelfstandige staat bestaat. Maar voor de fietser is Servië een land met een prachtige ongerepte, afwisselende natuur en een hartelijke bevolking.

De Elzas staat voor wijngaarden en voor romantiek tussen vakwerkhuizen en geflambeerde taarten, het goede leven kortom. Wie er gaat fietsen krijgt ook kibbelende Franse families, een wanhopige Roemeen en vrome Duitsers op zijn bord.

Door de vier departementen van de regio Bourgogne lopen vier kanalen die onderling verbonden zijn in een lus van 800 km. Hun bewegwijzerde jaagpaden liggen als een groen biljartlaken uitgerold voor de recreatieve fietser die zich ver van het verkeersgeraas wil volzuigen met natuur. Doe je in steden als Chalon-sur-Saône, Auxerre, Beaune en vooral Dijon nog wat cultuur op, dan kan de fietspret niet op.

Voor mijn generatie lagen Centraal- en Oost-Europa lang verscholen achter een IJzeren Gordijn. Met slechts een vluchtige stop in Ljubljana en recenter twee korte tripjes naar Boedapest en Tsjechië bleef er nog heel veel over om te ontdekken. Verhalen over grotendeels ontbrekende fietsinfrastructuur en roekeloos rijgedrag van automobilisten konden me niet tegenhouden.

De ene heet La Dolce Via (la voie douce, de zachte weg), de andere gewoon Voie Verte. Maar behalve zeer groen is ook die laatste ‘dolce’. Twee excursies op de ViaRhôna klimmen de zijvalleien van de Isère en de Eyrieux in, maar vereisen geen wielerexploten. Destijds geraakte ook een stoomtrein boven.

De afdaling starten vanuit een indrukwekkend Zwitsers berglandschap, je laten verleiden door de Côtes du Rhône en eindigen in de broeierige moerasvlakten van de Camargue en de Middellandse Zee: de Via Rhôna heeft het allemaal.

Amerika heeft Route 66, Ierland de Wild Atlantic Way en Schotland sinds 2014 de North Coast 500, een route van 500 mijl langs de ruige kusten van Noord-Schotland. Ik reed een groot deel van die 850 km met de fiets en kan de vele lofbetuigingen alleen maar beamen: prachtig, maar pittig!

Onbekend is onbemind, wat zeker geldt voor Albanië, een van de armste landen van Europa. Bovendien heeft het land de faam onveilig te zijn voor toeristen en nauwelijks goede wegen te hebben. Voor ons redenen genoeg om aan den lijve te ondervinden of dat allemaal wel klopt. En hoe kan je zoiets beter doen dan met de fiets?

Waarom zou een mens – laat staan een gezin met fietskarren – door Zwitserland gaan fietsen? Voor de landschappen natuurlijk, maar ook voor het goed bewegwijzerde fietsnetwerk. En voor de combinatiemogelijkheden met het openbaar vervoer, dat uitstekend voorzien is op transport van fietsen.

Een lus van dik 800 km doorheen de vijf Vlaamse provincies, dat is de Vlaanderen Fietsroute. We vroegen enkele fietsers die het voorbije jaar een ‘attest’ aanvroegen en in de ‘eregalerij’ op onze website pronken om de hoogtepunten van hun tocht even op een rijtje te zetten.

Vakantiefietsers die het graag vlak houden zijn ongetwijfeld fan van Europese toppers als de Donau-, de Rijn- of de Loireroute. Wie liever wat dichter bij huis blijft, kan nu van monding tot bron de Maasoevers volgen, goed voor een heerlijk vlakke drielandentocht.

Jessie ontdekte enkele jaren geleden de vakantiefiets in Marokko en Kirgizië. Ludo had al wat fietservaring, onder andere in Toscane. Na een geslaagde test in Jordanië was de tijd rijp voor het grote avontuur samen: 14 maanden, 14 landen, 14.000 km…

Het Zwarte Woud is niet alleen een mekka voor wandelaars en mountainbikers, ook recreatieve fietsers komen er aan hun trekken. Vanuit Freudenstadt verkennen we vier langeafstandsroutes in vier verschillende richtingen.

Engeland kan je op verschillende manieren dwarsen. Voor fietsers bestaat er sinds 2010 een nieuwe variant, de Way of the Roses, die de mooiste stukken van de Yorkshire Dales en de Wolds doorkruist. Een echte aanrader!

Van een onstuimig bergriviertje hoog in de Zwitserse bergen groeit de Rijn langzaam uit tot een brede, statige stroom. De bovenloop is van een ongekende pracht, altijd even helder, een thuishaven voor duizenden zwanen en een langgerekt lint voor fietsers en wandelaars.