Artikeldatabank

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

Even over de Rijn, voorbij Keulen, ligt het Bergisches Land. Een gebied dat wij vroeger vooral kenden voor zijn industrie, maar dat vandaag behalve industrieel erfgoed vooral heel wat wandelmoois te bieden heeft. Wij trotseerden de hittegolf van juni om van de twee langeafstandspaden die er ontwikkeld werden telkens twee etappes te verkennen.

We gespen onze sneeuwschoenen strak aan en trekken onze dikke mutsen zo laag mogelijk over onze oren. Enkel ons aangezicht stellen we bloot aan dit gure winterwonderland. Onze gids Rudi maant ons aan te vertrekken. “Kom, voorwaarts, in de winter hebben we in Berner Oberland maar zeven uur daglicht!”.

Albanië is het onontdekte pareltje van Europa en hiking slaat weer aan bij de jongere generatie. Combineer deze twee trends en de kans is groot dat je zoals wij op de Via Egnatia belandt, de eeuwenoude route tussen Rome en Byzantium.

Ongetwijfeld doet GR 10 bij veel wandelaars een belletje rinkelen. Negenennegentig keer kwam ik bij het surfen terecht in de adembenemend mooie wereld van de Franse Pyreneeën. Tot die ene keer, toen ik even mooie natuurbeelden te zien kreeg uit een gebied 500 km zuidelijker. Vlakbij Avila en Salamanca dwarst de Spaanse GR 10 het Regionaal Natuurpark Sierra de Gredos. Een aanrader voor al wie, ver weg van het massatoerisme, een authentiek stuk Spanje wil ontdekken.

Ik zie drie rotspunten in de zee verschijnen en realiseer mij dat het grote wandelavontuur gaat beginnen. De rotsen liggen bijna op het strand van Blanes en markeren het officiële startpunt van de 220 kilometer lange, verrassend mooie Costa Brava Way.

Voor hun villa's en badhuizen in de provinciehoofdstad Colonia Claudia Ara Agrippinensium (Keulen) wilden de Romeinen enkel het beste water. Daarom legden ze van bijna 100 km verderop in de Eifel een leidingnet aan. Wat er vandaag nog rest van dit ongelooflijk staaltje technisch vernuft, ontdekten we op de Römerkanal Wanderweg.

Tijdens de aardrijkskundeles op school leerden we dat de waterval van Schaffhausen de hoogste van Europa is. Ik had er massa’s foto’s van gezien en wou al jaren dit natuurwonder ook eens in werkelijkheid zien. Het was er nooit van gekomen, maar op tocht op de Via Rhenana kreeg ik eindelijk mijn kans.

Extremadura betekent letterlijk ‘het land van de extreme hardheid’. In de zomer lopen de temperaturen in het zuidwesten van Spanje, tegen de Portugese grens, hoog op, in de winter is het bitterkoud. Maar tijdens het zachte voorjaar staat de dehesa in bloei. Dit typische cultuurlandschap biedt, met zijn her en der verspreid staande kurkensteeneiken, schaduw aan mens en dier. De ondergrond is het ene jaar een met bloemen bezaaide weide, enkele jaren later omgeploegd tot akker, om vervolgens een tijdje braak te liggen. Wij maakten er heerlijke tochten, onderweg tussen het Romeinse Merida en de middeleeuwse steden Trujillo en Caceres. Eindigen deden we in het Europese vogelwalhalla, het nationaal park Monfragüe.

Oorlogen slaan wonden. Ook al was die oorlog koud en is die al lang gestreden. In het Duitse Harzgebergte tekenen littekens nog steeds het landschap. Van toen Oost en West elkaar het zonlicht niet gunden. Wie scherp kijkt en goed luistert vindt nog fascinerende sporen van deze Kalter Krieg.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Het was op de Fiets en Wandelbeurs van 2017 dat we voor het eerst horen over GR 247. We krijgen een lijvig Spaans boek in handen dat de route beschrijft in 21 etappes en bijkomende varianten. Een dik jaar later staan we in het grootste nationaal park van Spanje om te ontdekken wat natuurpracht echt betekent.

Driemaal heffen we het romerglas: “Hoch, hoch, hoch”. Op drie langeafstandspaden door één vallei. Keuze genoeg dus: langs de rivier, op de noordflank door de wijngaarden of op de zuidflank over bos- en rotspaden.

Vlakbij de Duits-Tsjechische grens, in het Nationaal Park Sächsische Schweiz, loopt de bekende Malerweg, recent nog uitgeroepen tot mooiste wandelpad van Duitsland. Onze verwachtingen zijn bijgevolg hoog. Zeer hoog, want we zijn al wat gewoon.

Ondanks gletsjers en bergbeken hogerop en de Rhône beneden in het dal snakten de boeren van Wallis naar water voor hun weiden en akkers. Het 1800 km lange netwerk van irrigatiekanaaltjes dat ze aanlegden vormt vandaag een aantrekkelijk decor voor wandelaars.

In het zuiden van het Zwarte Woud zijn de toppen het hoogst, daarom staat de regio al lang op ons wandelwenslijstje. In mijn Duitstalige reisgids staat de Zweitälersteig omschreven met drie superlatieven: ‘echteste’, ‘ursprünglichtste’ en ‘malerischste’. Na dat laatste woord in de Duitse Van Dale opgezocht te hebben, was de keuze snel gemaakt. Op weg naar twee valleien.