Artikeldatabank

Drie landen, de verlaten vallei van de Iller, de mondaine Bodensee, de barokke landschappen van de Allgaü, het eilandgevoel op Reichenau, het lokale ‘Bokrijk’ als start- en aankomstplek en één plezant concilie. Meer dan genoeg voor een fietslus van twee weken.

Belofte maakt schuld, dus bezegel ik mijn verbond met de Rijn met een hangslot aan de spoorwegbrug in Keulen. Van kleine bergbeek en ijzige gletsjerrivier heb ik haar zien groeien tot een statige, fiere stroom. Benieuwd welke gedaantewisseling ze deze keer toont.

Een huis, kleine kinderen en een job, het leven van jonge ouders kan soms druk zijn. De oude gewoonte om regelmatig op trektocht te gaan, lijkt verleden tijd. Of toch niet?

Het lijkt wel het nummer van de vulkanen. Behalve de Franse kegels van de Auvergne en de Cantal fietsten we ook langs hun al even oude Catalaanse tegenhangers. In die regio kan je al jarenlang een fietsroute volgen van de voet van de Pyreneeën naar de Middellandse Zee. Vandaag staat een heel nieuw fietsproject in de steigers.

Ons lijstje met mogelijke fietsvakanties wordt steeds langer. En dat maakt kiezen alsmaar moeilijker. Gelukkig gaf Clemens Sweerman ons op de Fiets en Wandelbeurs een flinke duw in de rug: we zouden het Spaanse binnenland veroveren in het spoor van El Cid. Maar eerst de banden oppompen voor een andere historische figuur: Jakobus de Meerdere, of kortweg Sint Jacob

La Suisse à vélo is een fijnmazig fietsnetwerk van nationale en regionale routes, allemaal goed bewegwijzerd. Omdat ze elkaar op heel wat punten kruisen, kan je naar hartenlust grote of kleine lussen uittekenen en – met een beetje kaartstudie en de hulp van enkele treinen – zelfs een (tamelijk) makkelijke rondrit maken in een prachtig bergdecor.

Het is een terrein dat respect afdwingt, maar voor de fietser die met een vleugje sportieve uitdaging en avontuur overweg kan, is Andalusië een droombestemming. Want behalve de grandeur van de historische steden is er de ongeëvenaarde grootsheid van het Andalusische landschap.

Midden in de Gelderse Poort, omgeven door de Rijn en zijn rivierarmen, ligt de gemeente Rijnwaarden, in de volksmond ook wel ‘t Gelders Eiland genoemd. De uiterwaarden werden teruggegeven aan de natuur met als gevolg kilometers dijk, karakteristieke dijkhuizen, oeverzwaluwen, beverburchten en overal water. Kortom het ultieme fietsplezier.

In 1997 werd de legendarische Elfstedentocht voor het laatst geschaatst. Toch is de tocht overal in Friesland springlevend, en niet alleen bij schaatsers. De zomeropties zijn talrijk: met de fiets, te voet, met de step, op skeelers, met de kano, in een huifkar, op een boot of met de auto. Afhankelijk van het vervoermiddel bedraagt de afstand tussen 200 en 260 km.

Een intrigerende puzzel van vlakken en lijnen vult de hele horizon. In een uurtje zijn we vanuit de vlakke groene polders tot in deze canyon van 21ste-eeuwse architectuur gefietst. Een groter contrast bestaat niet.

In de meest zuidelijke tip van Catalonië heeft de grootste stroom van Spanje voor twee aparte landschappen gezorgd. In zijn uitgestrekte aanslibbingsvlakte heb je een zee van ruimte om te fietsen tussen de watervogels, terwijl in het bergachtige binnenland een uniek groen spoorwegpad je doet duizelen tussen rotskloven en massieve bergwanden.

“We zijn weer mooi op tijd aangekomen”, roept de conducteur om als we het station van Arnhem binnenrijden. “En aan de Belgische fietser: welkom in Nederland!” De ideale start voor 1.300 km met Jan Wolkers en Piet Mondriaan, van Pishoek tot Moddergat, van Sexbierum naar Vrouwenpolder.

Van het Zwanenwater over Groningse terpen tot Brabantse vennen, ik maak mijn rondje Nederland helemaal rond. Op en over dijken en duinen, bergen en heuvels. Langs bossen, heide en polders. Dwars door dorpen en steden met een heel eigen karakter.

Tussen Maastricht en Kessenich toont de Grens-Maas zich als een slome, ondiepe rivier, onbevaarbaar voor vrachtschepen. Een gedroomd gebied voor de pleziervaart maar ook voor oeverfietsers.

Op mijn verlanglijstje stond al lang een bezoek aan het Kröller-Müller Museum in de Hoge Veluwe. Ik trommel een vriendin op en samen zetten we volgend plan uit: op ons stalen ros in één dag 180 km naar het park, gevolgd door een dag kunst en op dag drie de hele route terug naar huis. Onze achterban lacht ons vierkant uit: dat lukt jullie nooit...

Het valt me altijd weer op hoeveel Dries zich nog herinnert van de reizen die hij als kind maakte. Veel meer dan ik. De reden? Zijn ouders kozen er voor om zonder auto door het leven te gaan en er jaarlijks met drie kinderen met de fiets op uit te trekken. Fietsen en kamperen maakt een reis veel intenser, daar ben ik intussen ook van overtuigd. En als het dertig jaar geleden zonder fietskar kon, dan moet het nu ook lukken. Daarom zetten we die traditie verder, ook nu onze dochter Limme er bij gekomen is.