Artikeldatabank

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

Ierland, tot voor kort in mijn verbeelding gereduceerd tot een huis op een klif, gegeseld door striemende regenvlagen, een huilende wind en het gedonder van beukende golven. Na twee weken fietsen weet ik het, het huis bestaat. Meer nog, de werkelijkheid tart mijn verbeelding in de overtreffende trap. Beara, Iveragh en Dingle zijn drie schiereilanden, diep ingesneden door prachtige baaien. Elk met een ringweg. De ‘Ring of Kerry’ op Iveragh is een toeristische topper. De vele toerbussen rijden er in tegenwijzerzin, de weg soms te smal om te kruisen. Killarney is een groot nest met luxueuze hotels die elkaar naar de kroon steken. Beara, charmant en rustig, ligt uitnodigend te schitteren in de zon. De ringweg biedt spectaculaire vergezichten. Toch slaan we af en rijden kleine lussen of een doodlopende weg. Zo zijn er veel, heen en terug. Woorden schieten tekort, mijn camera kan onmogelijk het hele plaatje in beeld brengen...

Een nieuwe wind waait door de Eifel. Eentje die de langeafstandsfietser van noord naar zuid dwars door de regio begeleidt. Met twee opties: een westelijke of een oostelijke doorsteek. Vertrekpunt is Aken, eindhalte Trier. West en oost hebben een gezamenlijke aanloop via de Vennbahn door de Oostkantons. West kiest voor de valleien van de Prüm, de Enz, de Sauer en de Moezel. Oost volgt de Kyll, met zijn 142 km de langste rivier van de Eifel.

Onbekend is onbemind, wat zeker geldt voor Albanië, een van de armste landen van Europa. Bovendien heeft het land de faam onveilig te zijn voor toeristen en nauwelijks goede wegen te hebben. Voor ons redenen genoeg om aan den lijve te ondervinden of dat allemaal wel klopt. En hoe kan je zoiets beter doen dan met de fiets?

Jessie ontdekte enkele jaren geleden de vakantiefiets in Marokko en Kirgizië. Ludo had al wat fietservaring, onder andere in Toscane. Na een geslaagde test in Jordanië was de tijd rijp voor het grote avontuur samen: 14 maanden, 14 landen, 14.000 km…

Het binnenland van IJsland is één grote leegte. De wind kan er lelijk huishouden, maar gelukkig is de zon ook regelmatig van de partij. Omkomen van honger en dorst zal je niet doen, daarvoor stoppen bezorgde chauffeurs eenzame fietsers te veel snoep en koekjes toe.

Een huis, kleine kinderen en een job, het leven van jonge ouders kan soms druk zijn. De oude gewoonte om regelmatig op trektocht te gaan, lijkt verleden tijd. Of toch niet?

We hebben genoten van het fietsen in volle natuur, van de weidsheid en de bergen, van het klimmen en het zweten, van de opkomende zon, de vele vlinders, de tjirpende sprinkhanen en de dennengeur, van de lieve Bulgaar en het lekkere eten, van de koele waterbronnetjes en de mooie kampeerplaatsjes. Wij hebben genoten van Bulgarije!

Na mijn humaniora las ik een sabbatjaar in om mijn grote droom waar te maken: een wereldreis per fiets. Een goede vriend vergezelt me tot Turkije, daarna ben ik op mezelf aangewezen. 20.000 km verder, na een tocht door 25 landen, zet ik mijn fiets aan de kant in Maleisië. Om mijn trektocht al liftend te eindigen in Indonesië. Een impressie van een bewogen jaar.

Aan het Meer van Shkodër, op de grens van Montenegro en Albanië, beleef ik een eerste adembenemende zonsondergang. Op de Kroatische eilanden zullen er vele volgen. Vijftien dagen lang geniet ik onder een straalblauwe hemel van hartelijke ontmoetingen en zalig veel fietsen.

Hoe beschrijf je in hemelsnaam een fietstocht door Kirgizië? De slechtste wegen ter wereld doorkruisen de mooiste landschappen ter wereld. Groene valleien met her en der yurts en kuddes paarden, omringd door besneeuwde toppen en doorsneden door glinsterende rivieren. Voldoende als intro?

Na een isolement van 40 jaar militaire dictatuur trekt Myanmar (het voormalige Birma) de kaart van het toerisme en opent het schoorvoetend z’n grenzen. Elk nieuw land dwingt tot gewenning. Weg van de begane paden is het asfalt herschapen tot een stenig, zanderig parcours. Mannen dragen er de rok, terwijl vrouwen en meisjes zich onderscheiden door opvallende make-up. Ook aan gastvrijheid ontbreekt het niet. Vanuit alle kanten weerklinkt de spontane begroeting ‘mingalaba, farang!’, ‘welkom, blanke buitenlander!’.

Ruige kusten, diepe fjorden en besneeuwde bergtoppen: langs de Noorse kust fiets je door een panoramisch sprookjesboek.

Verspreid tussen de heuvels, velden, weilanden en stukjes bos van Münsterland liggen honderden burchten, kastelen, landhuizen en landgoederen. Zoals het mooiste halssnoer rond een slanke hals, zo slingert de 100 Kastelenroute door deze immer groene regio.