Artikeldatabank

Het Juramassief vormt de grens tussen Zwitserland en Frankrijk. Geen wonder dat dit oude gebergte met zijn vele kloven een paradijs was voor smokkelaars. Inmiddels hebben de ‘pungelaars’ met hun buidel plaats gemaakt voor wandelaars met rugzak en vormen de smokkelwegen de ruggengraat van een uitgebreid net van wandel- en fietspaden.

Thuis op de boekenplank prijkt een oud fotoboek uit de jaren 70 met de mooiste plaatjes van het Lake District in sepia, zwart-wit en vergeelde kleuren. Meer dan 40 jaar later treden we in de voetsporen van schrijver en fotograaf C.H.D. Acland, op zoek naar nostalgie en beelden van weleer.

Het Berner Oberland is met de Eiger, de Mönch en de Jungfrau een gebied vol uitdagingen voor bergbeklimmers. Maar ook minder ervaren wandelaars vinden hun gading in dit fascinerende bergdecor. Als kersen op een al rijkgevulde taart passeer je enkele schitterende steden.

Toen we hoorden dat ook de Moezel een eigen Steig zou krijgen, begon het meteen te kriebelen. 11 april 2014, één dag voor de officiële opening van het langeafstandspad, stonden we aan het beginpunt in Perl, klaar voor vier etappes. Een mooi begin dat smaakt naar meer. Veel meer.

Op de Fiets en Wandelbeurs maakten vertegenwoordigers van het Parc Naturel des Deux Ourthes ons warm voor het Eisleck Trail, een 104 km lang wandeltraject dat het Groothertogdom met de Belgische Ardennen verbindt. We kochten brochure en wandelkaart en kregen er een drinkbus als toemaatje bij. Een opstoot van lekker warm weer was het enige wat we nog nodig hadden om drie dagen op stap te gaan.

De voorbije jaren lag er in de winter veel sneeuw in de Mourne Mountains, een gebied in het zuid-oosten van Noord-Ierland. Ideaal voor een sneeuwtrekking, zo dachten we. Maar niet in 2014. Door het milde winterweer starten we onze trekking typically British: met een kleine regenbui.

Wandelen op en tussen fossielen van miljoenen jaren oud, het lijkt wel sciencefiction. Maar op de Zuid-Engelse Jurassic Coast is het een aangename realiteit.

Na twee weken drukte in India zoeken we in buurland Nepal de rust op. Daarvoor hebben we onze wandelschoenen mee. Letterlijk en figuurlijk stappen we even van de wereld af.

Het Parc Naturel Régional du Queyras ligt in de zuidelijke Franse Alpen, tegen de grens met Italië. Van massatoerisme is hier geen sprake. Het bergmassief telt kleine, vaak nog authentieke dorpjes en talloze wandelroutes. Ook in de winter kan er flink gewandeld worden, tenminste als je de sneeuwraketten aangespt.

Sneeuwschoenwandelen wordt door steeds meer natuurliefhebbers ontdekt als dé manier om de rust van een winterlandschap te ervaren. Na de Vogezen en de Jura hebben ook veel Alpenregio’s dit gat in de markt ontdekt. Pioniers zijn de Franse Queyras, het Zwitserse Val d’Hérens, het Brandnertal in Oostenrijk en ook het Sarntal in Zuid-Tirol.

Vrijdag visdag. In tal van Vlaamse huishoudens was (of is) het een vaste gewoonte. Eeuwen geleden promootten Limburgse kloosters dit gebruik al door de aanleg van visvijvers in beekvalleien. De nieuwe langeafstandswandeling De Wijers volgt dit parelsnoer van vijvers door het hart van het groene Limburg.

Tiens, een Duits langeafstandswandelpad, is dat geen Steig? Klopt, denken we maar aan de nieuwe Moezelsteig of de bekende Rheinsteig. Maar in de Harz, het meest noordelijke middelgebergte van Duitsland, heeft men zo zijn eigen dialect. En dus spreekt men van de Harzer-Hexen-Stieg.

De negen Luxemburgse jeugdherbergen vormen een ideale uitvalsbasis om het land al wandelend te verkennen. Aan de hand van bestaande routes werkte de jeugdherbergcentrale een aantal trajecten uit waardoor je kan ‘hotstelhopen’. Met ons gezin ontdekten we zo spectaculaire rotsformaties, middeleeuwse kastelen en enkele onverwachte hindernissen in Klein Zwitserland.

In zijn onvolprezen boek ‘De Oude Wegen’ schreef Robert Mc Farlaine dat de Ridgeway het oudste langeafstandspad van Engeland is. Hij liep stukken in ‘putteke winter’, met alle modderige gevolgen vandien. Wij trokken er in het vroege voorjaar naartoe, maar die toegeving bleek allerminst voldoende om moddervrij te blijven. Wel integendeel…

Vuur spuwen doet de vulkaan van de Cantal, in het zuiden van de Auvergne, al lang niet meer. Een groene bergketen met toppen tot 1800 meter is al wat ervan overblijft: de Monts du Cantal, een van de mooiste landschappen van het Centraal Massief.

In reisgidsen wordt Arran steevast omschreven als ‘Schotland in miniatuur’. Het eiland wordt doorsneden door de Highland Boundary Fault, wat ruig gebergte oplevert in het noorden en glooiende graslanden in het zuiden. In september, terwijl heel Europa kreunt onder een hittegolf, volg ik het panoramische kustpad dat het eiland omgeeft.

Op zoek naar een warme wandelbestemming kwam ik uit bij de Canarische eilanden. La Palma, La Gomera en Tenerife stonden alle drie op de shortlist, maar uiteindelijk vielen vier dagen GR 131 op Tenerife als winnaar uit de spreekwoordelijke bus.

Met veel goesting willen we nog een keer de bergen in. Gepakt met tent, kookvuurtje en eten trekken we naar Chamrousse, een skidorp vlakbij Grenoble.