Artikeldatabank

Vorige zomer fietsten we door het zuidwesten van Nederland. Deze keer staat ons stuur in zuidoostelijke richting. De weg is uitgestippeld, logies vastgelegd, de benen ingesmeerd. We gaan heel veel veerboten nodig hebben om de talrijke rivieren en kanalen over te steken en nemen alvast ook ons zwemgerief mee.

Nu de kinderen in hun tienerjaren komen, merken we dat ze makkelijker te motiveren zijn voor een fiets- dan een wandelvakantie. Vrouwlief stelde maar één voorwaarde: een vlak parcours. Dat vonden we in Flevoland, Nederlands jongste provincie: man-made land, dik vier meter onder het zeeniveau.

Mede door een aantal warme herinneringen aan wandeltochten door de Pyreneeën leek het onvermijdelijk dat ik tijdens een van mijn lange fietstochten door Europa ook Spanje zou aandoen. Een aantal vooroordelen hielden mij echter lang tegen. Tot een speciale ontmoeting de doorslag gaf.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

De voorbije drie jaren fietsten we Vlaanderen rond met de Vlaanderen fietsroute. Voor deze zomer richtten we onze blikken met enig voorbehoud noordwaarts: naar Nederland. Vlak, eentonig, fietspaden wel apart maar langs drukke wegen, vooroordelen genoeg. Niets van dat alles bleek waar.

Voor mijn generatie lagen Centraal- en Oost-Europa lang verscholen achter een IJzeren Gordijn. Met slechts een vluchtige stop in Ljubljana en recenter twee korte tripjes naar Boedapest en Tsjechië bleef er nog heel veel over om te ontdekken. Verhalen over grotendeels ontbrekende fietsinfrastructuur en roekeloos rijgedrag van automobilisten konden me niet tegenhouden.

Vakantiefietsers die het graag vlak houden zijn ongetwijfeld fan van Europese toppers als de Donau-, de Rijn- of de Loireroute. Wie liever wat dichter bij huis blijft, kan nu van monding tot bron de Maasoevers volgen, goed voor een heerlijk vlakke drielandentocht.

Tom Langmans zocht een fietsbestemming voor kinderen en belandde in het grootste natuurgebied van Nederland.

Zo’n grote waterplas als het Nederlandse IJsselmeer vraagt gewoon om er rond te fietsen, vond Guido Vandroemme.

De ‘Ronde van Nederland’ loopt volledig via LF-routes en is 1200 km lang. Samen met de aanloop vanuit de Kempen maakt dat voor May en Marcel 1350 km. Om het zich dit jaar ‘een beetje gemakkelijk te maken’ trokken ze daar 19 fietsdagen voor uit. Al belandden ze bijna in Compostela…

Negen dagen fietsen in eigen land, hoe maken we daar een aangename zomertoer van? De oplossing kwam snel: een echte Ronde van België, met trappistenabdijen als etappe plaatsen. Want hoe kan je beter een zomerse fietsdag afsluiten dan met wat er binnen die abdijmuren wordt gebrouwen?

Mijn fiets tegen een paaltje op de camino richting Santiago de Compostela. De foto werd genomen tijdens een plaspauze, op het mooiste stuk van de tocht, de beklimming naar Cruz de Ferro. De tekening is één van de eerste die ik maakte om deze unieke pelgrimservaring te herbeleven en te delen.

De hemel ligt in de Pyreneeën. Maar een voorbeeldig leven zal niet volstaan om er toegang te krijgen. De Porta del Cel of Poort van de Hemel ligt vol rotsblokken. Trek er liefst in groep naartoe, voorzie een flinke voorraad pleisters, steek een brace in je rugzak en hoed je voor een gescheurde broek.

In de middeleeuwen waren de Hanzesteden bloeiende handelscentra, met elkaar verbonden door waterwegen. Tegenwoordig hoef je niet meer aan boord van een schip te gaan om ze te bezoeken. Ook op de fiets kan je hun rijke geschiedenis herbeleven en genieten van het vele groen.

Belofte maakt schuld, dus bezegel ik mijn verbond met de Rijn met een hangslot aan de spoorwegbrug in Keulen. Van kleine bergbeek en ijzige gletsjerrivier heb ik haar zien groeien tot een statige, fiere stroom. Benieuwd welke gedaantewisseling ze deze keer toont.

Het lijkt wel het nummer van de vulkanen. Behalve de Franse kegels van de Auvergne en de Cantal fietsten we ook langs hun al even oude Catalaanse tegenhangers. In die regio kan je al jarenlang een fietsroute volgen van de voet van de Pyreneeën naar de Middellandse Zee. Vandaag staat een heel nieuw fietsproject in de steigers.

Ons lijstje met mogelijke fietsvakanties wordt steeds langer. En dat maakt kiezen alsmaar moeilijker. Gelukkig gaf Clemens Sweerman ons op de Fiets en Wandelbeurs een flinke duw in de rug: we zouden het Spaanse binnenland veroveren in het spoor van El Cid. Maar eerst de banden oppompen voor een andere historische figuur: Jakobus de Meerdere, of kortweg Sint Jacob

Het is een terrein dat respect afdwingt, maar voor de fietser die met een vleugje sportieve uitdaging en avontuur overweg kan, is Andalusië een droombestemming. Want behalve de grandeur van de historische steden is er de ongeëvenaarde grootsheid van het Andalusische landschap.

In 1997 werd de legendarische Elfstedentocht voor het laatst geschaatst. Toch is de tocht overal in Friesland springlevend, en niet alleen bij schaatsers. De zomeropties zijn talrijk: met de fiets, te voet, met de step, op skeelers, met de kano, in een huifkar, op een boot of met de auto. Afhankelijk van het vervoermiddel bedraagt de afstand tussen 200 en 260 km.

Een intrigerende puzzel van vlakken en lijnen vult de hele horizon. In een uurtje zijn we vanuit de vlakke groene polders tot in deze canyon van 21ste-eeuwse architectuur gefietst. Een groter contrast bestaat niet.

In de meest zuidelijke tip van Catalonië heeft de grootste stroom van Spanje voor twee aparte landschappen gezorgd. In zijn uitgestrekte aanslibbingsvlakte heb je een zee van ruimte om te fietsen tussen de watervogels, terwijl in het bergachtige binnenland een uniek groen spoorwegpad je doet duizelen tussen rotskloven en massieve bergwanden.

“We zijn weer mooi op tijd aangekomen”, roept de conducteur om als we het station van Arnhem binnenrijden. “En aan de Belgische fietser: welkom in Nederland!” De ideale start voor 1.300 km met Jan Wolkers en Piet Mondriaan, van Pishoek tot Moddergat, van Sexbierum naar Vrouwenpolder.

Soms moet je opzij springen voor een Russische jeep, een andere keer dreigt een grenswachter je terug te sturen. Maar er zijn bergen, rivieren, lagunes, stranden en bruisende steden om de nare momenten snel te vergeten. Dagboeknotities van een citytrip per fiets van Zuid-Tirol tot de Adriatische kust.

Van het Zwanenwater over Groningse terpen tot Brabantse vennen, ik maak mijn rondje Nederland helemaal rond. Op en over dijken en duinen, bergen en heuvels. Langs bossen, heide en polders. Dwars door dorpen en steden met een heel eigen karakter.

Op mijn verlanglijstje stond al lang een bezoek aan het Kröller-Müller Museum in de Hoge Veluwe. Ik trommel een vriendin op en samen zetten we volgend plan uit: op ons stalen ros in één dag 180 km naar het park, gevolgd door een dag kunst en op dag drie de hele route terug naar huis. Onze achterban lacht ons vierkant uit: dat lukt jullie nooit...

Het valt me altijd weer op hoeveel Dries zich nog herinnert van de reizen die hij als kind maakte. Veel meer dan ik. De reden? Zijn ouders kozen er voor om zonder auto door het leven te gaan en er jaarlijks met drie kinderen met de fiets op uit te trekken. Fietsen en kamperen maakt een reis veel intenser, daar ben ik intussen ook van overtuigd. En als het dertig jaar geleden zonder fietskar kon, dan moet het nu ook lukken. Daarom zetten we die traditie verder, ook nu onze dochter Limme er bij gekomen is.

Met meer dan tien miljoen zijn ze, de toeristen die jaarlijks op Mallorca landen. Maar aangezien zij vooral langs de kust en op de stranden blijven, valt er in het binnenland voor fietsers en wandelaars heel veel te ontdekken. In het voor- en najaar zelfs in alle rust!

Met Porto als vertrek- en eindpunt beleefden we afgelopen zomer een Iberisch knalavontuur, maar de Portugese fietsverhalen houden we voor een volgend nummer. Naar aanleiding van Spanje themaland op de Fiets en Wandelbeurs zoomen we eerst in op een aantal Spaanse kunststeden op de Castiliaanse hoogvlakte. Segovia, een stad met verschillende stijlen die samen een sierlijk ensemble vormen. Avila, een sobere en ingetogen middeleeuwse stad. Salamanca, een opgewekte studentenstad met fraaie renaissance architectuur. En daartussen de eindeloze meseta.

Mijn fiets staat te popelen om aan de tand gevoeld te worden. En is er een zwaardere beproeving voor een fiets dan de Vlaamse wegen? Bovendien heeft België nu ook zijn bivakzones, vergelijkbaar met het paalkamperen in Nederland. Behalve een plekje voor de tent en soms een waterpomp zijn er geen voorzieningen. De fiets en ik zijn benieuwd.

Zomer 2016. Op een woensdagavond stappen we met vier fietsen, twee kinderen en bagage de trein op. Een nacht later ontwaken we in München Centraal en vandaar sporen we naar Salzburg. Een prima trein met veel ruimte voor fietsen brengt ons naar de start van onze fietsvakantie.

Hoewel de westelijke Balkan mijn geliefde fietsparadijs is, kon ik het verzoek van Paul Benjaminse om foto’s te maken voor zijn nieuwe Spaans-Portugese routeboekjes niet naast me neerleggen. Zo belandde ik op de Ruta Iberica en de Ruta de la Plata.

Meng mooie zandstranden, kilometers dijken, lange rijen populieren en uitgestrekte vette polders met een hele rits kreken. Kruid af met gezellige vestingstadjes en pittoreske polderdorpjes en blus het geheel met een flinke scheut Westerschelde. Tot zover het recept voor een uiterst gevarieerde fietstocht door een stukje Vlaanderen in Nederland.