Artikeldatabank

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

Niemand in de Lage Landen die de Pyreneeën beter kent dan Ton Joosten. Al bijna een kwarteeuw doorkruist deze Nederlander de bergketen. Meestal te voet en alleen, gewapend met tent, rugzak en fotocamera. In 1997 verscheen zijn eerste wandelgids. Later volgden er nog zes. En tussendoor bracht hij een fotoboek uit met de toepasselijke titel ‘Mijn Pyreneeën’.

Oude pelgrimswegen beleven een opmerkelijke revival. Maar wie vandaag aan een pelgrimstocht begint, doet dat met een andere ingesteldheid dan in de Middeleeuwen, zegt Dirk Aerts van het Vlaams Compostelagenootschap. “Voor de moderne pelgrims is onderweg zijn veel belangrijker dan aankomen. Vroeger was het net omgekeerd.”

Het huis van Marc Sedeyn ademt wandelen. Aan de muur hangt een enorme kaart met de route van Gent naar Compostela. Daarnaast in een grote kader tientallen wandelmedailles. Boekenkasten staan vol met mappen, GR-nummers op de rug. “Ik geef toe, ik ben goed gebeten”, zal Marc midden in het interview zeggen. De nagel op de kop.

Reizen zit Tine Luyten in het bloed. Bij voorkeur naar verre landen. Vooral Latijns-Amerika heeft haar hart gestolen. Een passie die ze vorig jaar in Guatemala deelde met acht mensen met een verstandelijke beperking. Met de beklimming van een vulkaan als hoogtepunt.

Pampers behoren doorgaans niet tot de standaarduitrusting van de doorsnee bergwandelaar. Voor Nick Meynen en Fany Crevecoeur was dat wél het geval. Amper drie maanden na de geboorte van hun dochtertje Flora, vatten zij de doorsteek van de Pyreneeën aan. Tijdens vier vakanties stapten zij zo’n 1.000 kilometer, van Hendaye in Frans Baskenland tot aan de Middellandse Zee. Nick verwerkte hun belevenissen in een bijwijlen tragikomisch boek, met enkele (wandel)filosofische zijpaadjes.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

Ieder van ons heeft in zijn agenda wel eens dagen die maanden op voorhand met rood omcirkeld zijn. Voor geen geld van de wereld te missen! In de agenda’s van 17 vriendinnen uit Oost-Vlaanderen zijn dat drie dagen: het jaarlijkse wandelweekend in de Ardennen. Voor de wandelingen en de GR-paden natuurlijk. Maar vooral voor de gezelligheid. En gezellig was het zeker, aan tafel bij Patricia, Nadine, Rita en Anne-Marie.

“Ooit stond ik op het Vakantiesalon tien minuten lang met hand en tand uit te leggen wat een Grande Randonnée is. Om dan na afloop de vraag te krijgen: “Kunnen we zo’n GR ook met de auto doen?” Het is voor ons als vrijwilligersvereniging een lange weg geweest om het concept GR ingang te doen vinden. Maar het is absoluut de moeite waard geweest.”

In de ban van Frankrijk. Niet omwille van de wijn, de zon of de cols, maar omdat het een paradijs is voor wandelaars. Met Jan Van Meirvenne hebben we een fan én een kenner in eigen GR-kringen rondlopen. Tijd voor een gesprek over het land dat tevens de bakermat van GR is.

Vroeg of laat voelt elke wandelaar wel de aantrekkingskracht van de bergen. De betovering van weidse panorama’s en de magie van een eindeloze sterrenhemel. Op Weg-redactrice Debbie Sanders bundelde al haar ervaringen en tips in een boek.

In 2005 trok Sebastien de Fooz met € 50 op zak te voet naar Jeruzalem, 6.000 kilometer door 12 landen. Onderweg liet hij zich leiden door het onverwachte en door de spontane hulp van mensen. Zijn tocht bracht soms hilarische toestanden mee, soms ergernis, maar vooral een andere kijk op de grote religieuze, sociale, culturele en politieke tegenstellingen van vandaag.

In de Canvas-reeks Grand Central Belge trok Frieda Van Wijck de voorbije weken langs de gelijknamige spoorlijn die eertijds het Waalse mijn- en industriebekken met de haven van Antwerpen verbond. De inspiratiebron voor het programma was een boek van schrijver-journalist Pascal Verbeken. Met veel mededogen en gevoel voor nuance beschreef hij twee jaar geleden zijn voetreis door een ‘verdwijnend’ België –eens een industriële wereldmacht, nu een land in ademnood.

Hoe geraak je zo in de ban van bergwandelen dat het je droom wordt om op je eentje door Scandinavië en Groenland te trekken? Boeiende vraag. Met boeiende antwoorden.

De Grande Traversata delle Alpi – kortweg GTA– doorkruist in 65 etappes de westzijde van de Italiaanse Alpen. Tien jaar geleden vertrok Ignace op het noordelijkste punt, aan de Zwitserse grens. Twee jaar later pikte Bart in. Aan een ritme van één week per jaar bereikten ze afgelopen zomer de Middellandse Zee, helemaal in de ban van de regio.

Het dunst bevolkte land van Europa, met de meest betoverende landschappen en de grootste concentratie vulkanen. Superlatieven kom je meestal tekort, zeker als je een ervaren ‘IJslandvaarder’ als Erik Hendrix interviewt.

Weinigen kunnen zeggen dat ze van wandelen hun beroep hebben gemaakt. TV-maker Arnout Hauben kan dat wel. Voor Man Bijt Hond ging hij in 100 dagen te voet van Schaarbeek naar Compostela. In een recenter verleden stapte hij met zijn kompanen Jonas Van Thielen en Mikhael Cops de frontlijn van de Grote Oorlog af. Momenteel bereiden zij een tweede reeks Ten Oorlog voor, over WO II. ‘Als je stapt, staan al jezintuigen op scherp.’

Voor zijn eerste ‘buitenlandse’ reis ging kersvers Vlaams Minister-President Bourgeois eind september op de koffie bij zijn al even kersverse collega in …Eupen. Enkele weken eerder haalde ook Op Weg de banden aan met onze Duitstalige vrienden van de Oostkantons. Om de woorden van Horst te gebruiken: “Willkommen im Wanderparadies Ostbelgien”.

Exact twintig jaar geleden stak Marcel de eerste keer het Kanaal over voor een trektocht. “Ik liep de WoldsWay en herinner me vooral dat het vijf dagen lang prachtig weer was.” Tom pikt meteen in: “Toen ik daar was heeft het vijf dagen pijpenstelen geregend. ”Beknopt verslag van een boeiende namiddag vol anekdotes met één rode draad: een passie voor Britse trails.

“Je zal mij gemakkelijk vinden, ik woon langs GR 128 in Deurle”, had Lieven Vantieghem me aan de telefoon gezegd. Meteen de perfecte binnenkomer voor wat een boeiende babbel met een medestander èn tegelijk atypische GR-man zou worden.

Sinds enkele jaren kan je op ‘markeerreis’ naar de Balkan. In groep wandel je een stuk van de historische route die het Ottomaanse leger van Sultan Suleyman in 1529 aflegde tussen Istanbul en Wenen, en onderweg breng je markeringen aan. Op de Fiets en Wandelbeurs hadden we een gesprek met de initiatiefnemer van dit veelzijdigeproject, Sedat Çakir.

“Voor mijn verjaardag wil ik een rugzak, dat is het enige waar je mij een plezier kan mee doen”. De boodschap van Ignace aan zijn ouders was duidelijk. Maar zijn eerste reizen en trektochten deden hem dromen. Van steeds hogere en steilere bergen. Van de Alpen naar de Alpamayo. Hoe en ten koste van wat hij die droom realiseerde schreef hij neer in een meeslepend boek.

Zweeds Lapland in alle seizoenen, daar zal Kevin Vanneste het tijdens zijn beeldreportage op de Fiets- en Wandelbeurs over hebben. Wat hem telkens opnieuw naar het gebied trekt, is de eindeloze stilte en de uitgestrekte desolaatheid die je elders in Europa nog maar moeilijk vindt.

Het wandelvirus bestaat wetenschappelijk niet maar fictief hoort het in het lange rijtje van de erfelijke virussen. Het beestje is overdraagbaar tussen generaties, maar wel absoluut goedaardig én doorgaans zeer welkom bij wie ‘besmet’ is. Vader en zoon Martin en Koen Meirlaen leveren het bewijs.

Wanneer Maaike en Koen mij even alleen laten loop ik stiekem de ‘grote’ GR én de Streek-GR, beide in de andere richting nu. Ter controle. Ook die bewegwijzering blijkt perfect in orde. De wandelbomen in hun tuin leiden mij langs een subliem voorbeeld van een ‘premium’-wandeling. Het enige wat ontbreekt is een pianoconcerto met de route als thema.

102 dagen alleen op stap, wat doet dat met een mens? Elena Peeters maakte als afstudeerproject voor haar theateropleiding aan het Antwerpse Conservatorium de voorstelling ‘Elena’, een creatieve verwerking van haar wandeltocht van Antwerpen naar Rome.

Aan elk GR-verhaal komt een einde, zelfs aan een heel GR-netwerk. Als wandelaar wordt je dan overspoeld door tegenstrijdige gevoelens, het post-GR-trauma. Maar zelfs wanneer de laatste bladzijde van de recentste topogids is omgeslagen, kan je altijd uitkijken naar een nieuw pad of een vernieuwde gids.