Artikeldatabank

Er was natuurlijk Man bijt hond. Maar er is meer aan de hand. De weg naar Santiago de Compostela is populair, zoveel is duidelijk. Al zijn er net als vroeger pelgrims in alle soorten: van diep gelovige bedevaarders tot fiets- en wandeltoeristen met oog voor landschap en kunst. Van jongeren op zoek naar zingeving tot vijftigers op zoek naar rust. Allemaal met een motto: de weg is het doel.

Het huis van Marc Sedeyn ademt wandelen. Aan de muur hangt een enorme kaart met de route van Gent naar Compostela. Daarnaast in een grote kader tientallen wandelmedailles. Boekenkasten staan vol met mappen, GR-nummers op de rug. “Ik geef toe, ik ben goed gebeten”, zal Marc midden in het interview zeggen. De nagel op de kop.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

Ieder van ons heeft in zijn agenda wel eens dagen die maanden op voorhand met rood omcirkeld zijn. Voor geen geld van de wereld te missen! In de agenda’s van 17 vriendinnen uit Oost-Vlaanderen zijn dat drie dagen: het jaarlijkse wandelweekend in de Ardennen. Voor de wandelingen en de GR-paden natuurlijk. Maar vooral voor de gezelligheid. En gezellig was het zeker, aan tafel bij Patricia, Nadine, Rita en Anne-Marie.

Vijfdaags stapavontuur op GR 128 van Saskia , haar man en hun 2 zonen ( 9 en 11 jaar).

De hoogste bergen van Slovakije en Noorwegen stonden al op ons wandelpalmares. Afgelopen zomer mikten we op een nieuw pinnetje op ons hoedje: de Zugspitze, het dak van Duitsland.

In de ban van Frankrijk. Niet omwille van de wijn, de zon of de cols, maar omdat het een paradijs is voor wandelaars. Met Jan Van Meirvenne hebben we een fan én een kenner in eigen GR-kringen rondlopen. Tijd voor een gesprek over het land dat tevens de bakermat van GR is.

Zweeds Lapland in alle seizoenen, daar zal Kevin Vanneste het tijdens zijn beeldreportage op de Fiets- en Wandelbeurs over hebben. Wat hem telkens opnieuw naar het gebied trekt, is de eindeloze stilte en de uitgestrekte desolaatheid die je elders in Europa nog maar moeilijk vindt.

Stel: je hebt een overvolle zomervakantie van drie maanden, maar in september is er nog een gaatje. Niet onbelangrijk: het moet (very) low budget zijn. Wat doe je? Je neemt de trein naar Eupen en lift naar Monschau. Vanaf daar volg je de pijlen van de Eifelsteig, in etappes naar Einruhr, Gemünd, Nettersheim en Gerolstein. Dwars door het Nationale Park van de Eifel. En als er nog te veel lawaaimakers op de camping zitten, zijn er voldoende boshutten of plekjes in het wild om de tent te zetten.

Eind november 2015 liepen Moiken uit Duitsland en José uit Portugal langs de Damse Vaart België binnen. Een half jaar eerder waren zij in Tallin aan hun tocht langs het Europese kustpad E9 begonnen. Een half jaar later eindigde hun grote kustavontuur in Lissabon. Wandelen leek hen gewoon leuker om een sabbatjaar te vullen dan de hele tijd vliegtuigen nemen.

Ook Kaat trok in de paasvakantie op wandelreis naar de Serra de Tramuntana. De groep wandelde niet enkel op het drogestenenpad (GR 221), maar ook op de talrijke zijpaden die vaak nog rustiger zijn. Iedereen genoot van de stenen en de bergen, van de kleurrijke vogels en de zee die nooit ver weg was. Of van leuke verrassingen, zoals een glas versgeperst fruitsap in een tuin in de vallei rond Soller. Niet enkel als gelovige pelgrim, maar ook als nietsvermoedende wandelaar bleek Lluc een wonderlijke plek. Geniet even mee.

Aan elk GR-verhaal komt een einde, zelfs aan een heel GR-netwerk. Als wandelaar wordt je dan overspoeld door tegenstrijdige gevoelens, het post-GR-trauma. Maar zelfs wanneer de laatste bladzijde van de recentste topogids is omgeslagen, kan je altijd uitkijken naar een nieuw pad of een vernieuwde gids.

“Het mooie aan Schotland is dat je kan gaan en staan waar je wil. Meng dat met de grilligheid van het landschap en je hebt een paradijs voor avontuurlijke trekkers.” Ook al skypend voel je meteen de passie waarmee de jonge Nederlander Sjoerd Tel over zijn tweede thuisland spreekt.