Artikeldatabank

ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1974. Op dag twaalf van onze fietsreis naar Schotland zijn we in het piepkleine Shap beland. De moed zinkt ons in onze natte schoenen. Jeans rechterpedaal is afgebroken. In geen velden of wegen is er een fietsenmaker te bespeuren en in alle richtingen zijn we door forse heuvels omgeven. Hier komen we nooit meer uit.

ZONDAG 15 SEPTEMBER 1974. Gerommel aan onze fietsen heeft ons gewekt. Maar nog voor we ons uit onze slaapzakken kunnen wurmen, priemt de krachtige lichtstraal van een zaklamp schaamteloos de tent in. Een autoritaire stem wil weten wie we zijn, waar we vandaan komen en wat onze plannen zijn. Deemoedig leggen we aan de politieman uit dat we van België zijn, Schotland doorkruist hebben en nu op weg naar huis zijn.

WOENSDAG 4 SEPTEMBER 1974. Dag 17 van onze fietsreis naar Schotland en de enige jeugdherberg op het eiland Skye blijkt volzet te zijn. Maar de jeugdherbergvader schudt een oplossing uit zijn mouw. Zijn assistent woont een congres bij in Edinburgh. Diens kamertje mogen we gebruiken. Een heel klein kamertje met een eenpersoonsbed is het, net groot genoeg om naast het bed de matras op de vloer te leggen en zo twee slaapplekken te creëren

Op vakantie met de fiets, zonder strak plan, daar houden wij van! Na een geslaagde ‘try-out’ in Friesland maakten we vorige zomer onze tocht wat langer: van het Zwitserse Bazel naar Carnoulès, ons stukje hemel op aarde in Frankrijk. ‘We’ dat zijn Joppe (9), Eppo (4), Pippa (2), Wim en ik

Een reis per fiets naar Schotland is wat Jean en ik voor ogen hebben. Wales willen we bezoeken, Peak District, Lake District, de Schotse Highlands – helemaal tot in John o’ Groats nog wel. Enkele duizenden kilometers dus, met alle voorzieningen voor eten, drinken en slapen op het bagagerekje. Vier tot vijf weken trekken we daarvoor uit.

Alleen onderweg op de fiets, het is een idee waar ik stilletjes naartoe gegroeid ben. Het fietsen zelf was geen drempel, ik heb drie fietsen en niet enkel omdat ik ze mooi vind om naar te kijken. Maar alleen op reis, ik die graag in groep ga trekken in de bergen?

In vorig nummer van Op Weg las je het relaas van onze tocht van de triomfboog in het Brusselse Jubelpark naar zijn Berlijnse dubbelganger, de Brandenburger Tor. Voor onze terugtocht kiezen we een meer noordelijke route.

Na een autorit van 900 km kamperen we vlak onder Duitslands hoogste berg. Overal waar we kijken zien we nog meer hoge bergen. Ik voel een mengeling van goesting en vertwijfeling. Is dit wel een goed idee? Gaan de kinderen dat wel kunnen? En ik, ga ik dat wel kunnen? Maar jongens toch, wat een wild idee is dit!

Vlakbij het Berlaymontgebouw op het Brusselse Schumanplein is een authentiek stuk Berlijnse Muur geplaatst met daarop de afbeelding van Kennedy. Dat gebeurde in 2015, een kwart eeuw na de Duitse eenmaking. Een kwart eeuw na onze eerste fietsreis naar Duitsland vierden wij ons jubileum met een tocht van de triomfboog in het Jubelpark naar de Brandenburger Tor en terug.

2-8-3-9-2. Neen, geen geheime code, wel een lus op het Zwitserse nationale fietsroutenetwerk. Langs Rijn en Aare, van noord naar zuid, om te eindigen met de meren. Zo omschrijven we in één zin vier Velolandroutes die het oostelijk deel van Zwitserland omsluiten.

Het plan was om in het voormalige Oost-Duitsland een langgerekte rondrit van 900 km te maken, meer bepaald door drie rivieren te volgen via twee langeafstandsroutes. De Oder en de Neisse zouden de hoofdrollen krijgen, de Spree de belangrijkste bijrol. Om de lus te sluiten zouden we Berlijn passeren, maar daarna liep het mis.

Amerika heeft Route 66, Ierland de Wild Atlantic Way en Schotland sinds 2014 de North Coast 500, een route van 500 mijl langs de ruige kusten van Noord-Schotland. Ik reed een groot deel van die 850 km met de fiets en kan de vele lofbetuigingen alleen maar beamen: prachtig, maar pittig!

Waarom zou een mens – laat staan een gezin met fietskarren – door Zwitserland gaan fietsen? Voor de landschappen natuurlijk, maar ook voor het goed bewegwijzerde fietsnetwerk. En voor de combinatiemogelijkheden met het openbaar vervoer, dat uitstekend voorzien is op transport van fietsen.

Vakantiefietsers die het graag vlak houden zijn ongetwijfeld fan van Europese toppers als de Donau-, de Rijn- of de Loireroute. Wie liever wat dichter bij huis blijft, kan nu van monding tot bron de Maasoevers volgen, goed voor een heerlijk vlakke drielandentocht.

Om de Germanen op afstand te houden bouwden de Romeinen langs de noordelijke grens van hun rijk een indrukwekkende verdedigingslinie. Deze Limes liep van de Noordzee tot aan de Zwarte Zee en is vandaag de perfecte gids voor een historische fietstocht.

“Als je een heuvel in de verte ziet, dan gaat het regenen. Als je hem niet ziet, dan regent het.” Niemand zal ontkennen dat er een grond van waarheid zit in dit oude Schotse gezegde. Maar wie houdt van gastvrije mensen, een rijke geschiedenis en een ongerepte natuur keert hier zeker terug. Regen of geen regen.

Het Zwarte Woud is niet alleen een mekka voor wandelaars en mountainbikers, ook recreatieve fietsers komen er aan hun trekken. Vanuit Freudenstadt verkennen we vier langeafstandsroutes in vier verschillende richtingen.

Van een onstuimig bergriviertje hoog in de Zwitserse bergen groeit de Rijn langzaam uit tot een brede, statige stroom. De bovenloop is van een ongekende pracht, altijd even helder, een thuishaven voor duizenden zwanen en een langgerekt lint voor fietsers en wandelaars.

In de middeleeuwen waren de Hanzesteden bloeiende handelscentra, met elkaar verbonden door waterwegen. Tegenwoordig hoef je niet meer aan boord van een schip te gaan om ze te bezoeken. Ook op de fiets kan je hun rijke geschiedenis herbeleven en genieten van het vele groen.

Niets leuker op winterse avonden dan een zomerse fietsreis in elkaar puzzelen. Dwars door Groot-Brittanië, van ‘end to end’, leek ons wel wat. Uiteindelijk werd het de noordelijke helft, in combinatie met de Orkney- en Shetlandeilanden. Een pittige maar enig mooie fietsvakantie.

Drie landen, de verlaten vallei van de Iller, de mondaine Bodensee, de barokke landschappen van de Allgaü, het eilandgevoel op Reichenau, het lokale ‘Bokrijk’ als start- en aankomstplek en één plezant concilie. Meer dan genoeg voor een fietslus van twee weken.

Reisbrochures beschrijven de Hebriden als de laatst overgebleven wildernis van Groot-Brittannië, met de mooiste landschappen en de puurste lucht van Europa. Na deze fietstocht zou ik daar nog aan toe willen voegen: de meest eindeloze ruimte en de meest vredige stilte. En vriendelijke mensen!

Twee eeuwen geleden ging alle vervoer per postkoets of boot. Later kwam de trein erbij. Vandaag hebben vele oude postwegen, jaagpaden en spoorwegbeddingen een tweede leven gekregen als ‘groene’ wegen. Veilig, rustig en relatief vlak, kortom een feest voor fietsers. Bijgevolg hoef je helemaal geen berggeit te zijn om tot aan de Alpen te fietsen.

La Suisse à vélo is een fijnmazig fietsnetwerk van nationale en regionale routes, allemaal goed bewegwijzerd. Omdat ze elkaar op heel wat punten kruisen, kan je naar hartenlust grote of kleine lussen uittekenen en – met een beetje kaartstudie en de hulp van enkele treinen – zelfs een (tamelijk) makkelijke rondrit maken in een prachtig bergdecor.

Heb je een dochter die in Berlijn woont én zwanger is? Dan plan je toch gewoon je fietsvakantie in de buurt. In ons geval een sportieve, avontuurlijke drielandentrip, met een bezoek aan de Oost-Europese cultuursteden Poznan, Wroclaw, Praag en Dresden. Een aanrader, ook voor mensen zonder zwangere dochter!