Artikeldatabank

Vorige zomer fietsten we door het zuidwesten van Nederland. Deze keer staat ons stuur in zuidoostelijke richting. De weg is uitgestippeld, logies vastgelegd, de benen ingesmeerd. We gaan heel veel veerboten nodig hebben om de talrijke rivieren en kanalen over te steken en nemen alvast ook ons zwemgerief mee.

Nu de kinderen in hun tienerjaren komen, merken we dat ze makkelijker te motiveren zijn voor een fiets- dan een wandelvakantie. Vrouwlief stelde maar één voorwaarde: een vlak parcours. Dat vonden we in Flevoland, Nederlands jongste provincie: man-made land, dik vier meter onder het zeeniveau.

2018 is net begonnen. Goede voornemens heb ik meestal niet, maar er wordt er één in mijn schoot geworpen. Oscar en ik zijn al maanden bezig met het plannen van een gezinssabbatical met onze kinderen. We richten ons al een tijd op Australië per camper. Maar ineens krijg ik buikpijn van het idee dat we met zijn vieren de hele wereld overvliegen (met een hoop CO2-uitstoot en een jetlag), terwijl Europa aan onze voeten ligt. En als we toch zo’n fijne nieuwe elektrische bakfiets hebben, kunnen we daarmee ook wel naar Zuid-Europa fietsen, toch?

Negen dagen fietsen in eigen land, hoe maken we daar een aangename zomertoer van? De oplossing kwam snel: een echte Ronde van België, met trappistenabdijen als etappe plaatsen. Want hoe kan je beter een zomerse fietsdag afsluiten dan met wat er binnen die abdijmuren wordt gebrouwen?

In de middeleeuwen waren de Hanzesteden bloeiende handelscentra, met elkaar verbonden door waterwegen. Tegenwoordig hoef je niet meer aan boord van een schip te gaan om ze te bezoeken. Ook op de fiets kan je hun rijke geschiedenis herbeleven en genieten van het vele groen.

Belofte maakt schuld, dus bezegel ik mijn verbond met de Rijn met een hangslot aan de spoorwegbrug in Keulen. Van kleine bergbeek en ijzige gletsjerrivier heb ik haar zien groeien tot een statige, fiere stroom. Benieuwd welke gedaantewisseling ze deze keer toont.