Artikeldatabank

Niemand in de Lage Landen die de Pyreneeën beter kent dan Ton Joosten. Al bijna een kwarteeuw doorkruist deze Nederlander de bergketen. Meestal te voet en alleen, gewapend met tent, rugzak en fotocamera. In 1997 verscheen zijn eerste wandelgids. Later volgden er nog zes. En tussendoor bracht hij een fotoboek uit met de toepasselijke titel ‘Mijn Pyreneeën’.

Moet een grote tocht een doel hebben? De weg is voor de langeafstandswandelaar toch aangrijpender dan het einddoel? Maar als de ontknoping zich afspeelt tussen Bernini’s zuilenrijen op een volgepakt Sint-Pietersplein, dan moet dat toch wel een bijzonder finishmoment zijn. Els Geeraert en Piet Hardeman getuigen.

In de ban van Frankrijk. Niet omwille van de wijn, de zon of de cols, maar omdat het een paradijs is voor wandelaars. Met Jan Van Meirvenne hebben we een fan én een kenner in eigen GR-kringen rondlopen. Tijd voor een gesprek over het land dat tevens de bakermat van GR is.

In de Canvas-reeks Grand Central Belge trok Frieda Van Wijck de voorbije weken langs de gelijknamige spoorlijn die eertijds het Waalse mijn- en industriebekken met de haven van Antwerpen verbond. De inspiratiebron voor het programma was een boek van schrijver-journalist Pascal Verbeken. Met veel mededogen en gevoel voor nuance beschreef hij twee jaar geleden zijn voetreis door een ‘verdwijnend’ België –eens een industriële wereldmacht, nu een land in ademnood.

Voor zijn eerste ‘buitenlandse’ reis ging kersvers Vlaams Minister-President Bourgeois eind september op de koffie bij zijn al even kersverse collega in …Eupen. Enkele weken eerder haalde ook Op Weg de banden aan met onze Duitstalige vrienden van de Oostkantons. Om de woorden van Horst te gebruiken: “Willkommen im Wanderparadies Ostbelgien”.

“Je zal mij gemakkelijk vinden, ik woon langs GR 128 in Deurle”, had Lieven Vantieghem me aan de telefoon gezegd. Meteen de perfecte binnenkomer voor wat een boeiende babbel met een medestander èn tegelijk atypische GR-man zou worden.

Het wandelvirus bestaat wetenschappelijk niet maar fictief hoort het in het lange rijtje van de erfelijke virussen. Het beestje is overdraagbaar tussen generaties, maar wel absoluut goedaardig én doorgaans zeer welkom bij wie ‘besmet’ is. Vader en zoon Martin en Koen Meirlaen leveren het bewijs.

Wanneer Maaike en Koen mij even alleen laten loop ik stiekem de ‘grote’ GR én de Streek-GR, beide in de andere richting nu. Ter controle. Ook die bewegwijzering blijkt perfect in orde. De wandelbomen in hun tuin leiden mij langs een subliem voorbeeld van een ‘premium’-wandeling. Het enige wat ontbreekt is een pianoconcerto met de route als thema.

102 dagen alleen op stap, wat doet dat met een mens? Elena Peeters maakte als afstudeerproject voor haar theateropleiding aan het Antwerpse Conservatorium de voorstelling ‘Elena’, een creatieve verwerking van haar wandeltocht van Antwerpen naar Rome.

Aan elk GR-verhaal komt een einde, zelfs aan een heel GR-netwerk. Als wandelaar wordt je dan overspoeld door tegenstrijdige gevoelens, het post-GR-trauma. Maar zelfs wanneer de laatste bladzijde van de recentste topogids is omgeslagen, kan je altijd uitkijken naar een nieuw pad of een vernieuwde gids.