Artikeldatabank

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

Waar ooit boeren en herders hun koeien, schapen en geiten naar hun zomerverblijf op het Aubrac-plateau brachten, wijzen de paden tussen twee muurtjes van gestapelde stenen vandaag Le Chemin de Saint-Guilhem-le-Désert aan. De route presenteert zich als de GRote doorsteek van het Centraal Massief en pronkt met de UNESCO-titel ‘Agropastoralisme méditerranéen’. Terecht!

De restanten van orkaan Florence teisteren België, maar mijn uitvalsbasis in de Hautes-Alpes geniet nog van heerlijk wandelweer. Met een reeks lustochten wandel ik de hete zomer van 2018 in stijl uit.

De Tour du Queyras (GR 58) verbindt de acht gemeenten van het hoogst gelegen regionale natuurpark van Europa. Op de grens tussen Frankrijk en Italië genoten we van ongerepte alpenlandschappen en authentieke dorpjes. Terwijl de valleien gebukt gingen onder een loden zomerzon – la canicule, monsieur! – vonden wij ver boven de 2000 meter verkoeling bij kristalheldere meertjes en de laatste sneeuwvelden.

Met GR 57, GR 5 en de GR du Pays ‘Tour du Mont Thabor’ zijn er mogelijkheden genoeg om een uitdagende tocht te maken in de regio rond deze Alpentop. Uit mijn talrijke omzwervingen in die streek heb ik een zesdaagse huttentocht gedistilleerd, die ik intussen al twee keer met een groep gedaan heb. Vertrekpunt is Névache in het dal van de Clarée.

Voor wie GR 20 te hoog, te lang of te moeilijk vindt, zijn er natuurlijk nog heel wat andere wandelmogelijkheden in Corsica. Na enkele dagstappers naar de Cascades des Anglais, door de Tavignanokloof en in het Forêt d’Aitone zijn ook wij overtuigd van de natuurpracht van dit eiland. Ooit komen we er graag terug.

In het Franse departement Vendée lokt vooral de Atlantische kust veel vakantiegangers. Ik opteerde echter voor een ‘GR de Pays’ door het karaktervolle binnenland. Tussen de lieflijke riviertjes Yon en Vie ontdekte ik een enigszins tegendraadse streek, die de sporen draagt van een woelig verleden.

Terwijl de meeste wintersporters oostwaarts voor de Alpen kozen, reed Annie Thys verder zuidwaarts, naar het natuurpark Livradois-Forez.

Luc Selleslagh wandelde in Noord-Frankrijk een streek-GR in het spoor van Dagobert II, koning van Austrasië.

Juni 2010. Terwijl België zijn verkiezingskoorts uitzweet, teistert een lagedrukgebied een groot deel van Europa, waaronder Zuid-Frankrijk. De honger naar de bergen is echter te groot om de geplande huttentocht af te blazen. Relaas van zeven dagen genieten van bergen vol mist, regen en sneeuw.

Binnenkort rolt hij van de persen: de nieuwe Dagstappergids Frans-Vlaanderen, goed voor vijftien luswandelingen vlak over de Franse grens. Wij verkenden alvast de prachtige kliffen en stranden en kunnen getuigen van alweer echt GR-vakmanschap.

Vier maanden zijn wij ‘op weg’ geweest. Via GR-paden en pelgrimspaden, van Puurs helemaal tot in Santiago de Compostela. Dagelijkse reflecties vonden hun weg naar het thuisfront, eerst via een blog, later in een boek. De fragmenten laten zien waar pelgrimeren echt om draait.

Op een bergtocht van Vlaanderen naar Frankrijk (en terug) valt veel te leren. Bijvoorbeeld dat je niet noodzakelijk naar buiten moet om van een landschap te genieten. Of dat meertaligheid geen vereiste is om een andere cultuur te beminnen. En hoe je een trappist kunt vervangen door… een kop thee.

Bij wijze van uitzondering deden we het voor één keer begeleid. Tien hoteleigenaars/wandelaars verspreid over de belangrijkste Franse bergmassieven bieden gasten een hartelijk onthaal, de geneugten van de lokale keuken en hun gigantische terreinkennis. Resultaat was een uitzonderlijk rijke wandelvakantie.

Het inspirerende boek "De mooiste wandelroutes van Europa" ligt al jaar en dag op mijn salontafel. De spectaculaire foto’s van de Gorges du Verdon staan op mijn netvlies gebrand. “Een natuurervaring die in Europa zijn gelijke niet kent”, prijst de inleiding. Het werd tijd om dat met een tocht op GR 4 zelf te gaan ontdekken.

Op weg naar het Normandische schiereiland Cotentin gaat het steeds harder regenen. Maar op het moment dat we Carentan binnenrijden, breken de wolken open. De toon voor een prachtige wandelvakantie vol herinneringen aan D-day is meteen gezet.

Met stenen hebben wij nog nooit gecommuniceerd. Maar tijdens een trektocht rond de Cap de la Hague in Normandië ontdekten we dat stenen kunnen fluisteren, knarsen, grommen en lachen.

Het landschap van de Cevennen met zijn ruige bergmassieven, dichte bossen en schitterende bloemen blijft ons boeien. Uit de vele bewegwijzerde wandelroutes stelden we met behulp van enkele kaarten en topogidsen een afwisselende achtdaagse lentetocht samen door het land van de duizend heuvels.

Het Juramassief vormt de grens tussen Zwitserland en Frankrijk. Geen wonder dat dit oude gebergte met zijn vele kloven een paradijs was voor smokkelaars. Inmiddels hebben de ‘pungelaars’ met hun buidel plaats gemaakt voor wandelaars met rugzak en vormen de smokkelwegen de ruggengraat van een uitgebreid net van wandel- en fietspaden.

Op een zwart-witte reuzenposter in La Piscine staat een groep jongens klaar om in het water te duiken. Eén van de kereltjes draagt een gebreide zwembroek. Meteen word ik teruggeworpen naar mijn kinderjaren. Wandelend door de Rijselse agglomeratie duiken nog meer jeugdherinneringen op, gelukkig niet allemaal even gênant als die veel te zware zwembroek.

Op weg naar een zuiderse bestemming rijden vele vakantiegangers langs het Belledonne Massief. Ze zouden beter hier stoppen, want je vindt er ook in het hoogseizoen rust en eenzaamheid. De beste manier om deze onbekende schone te leren kennen is te voet via de ruige bergpaden van GR 549.

Een wintertrektocht door de Franse Alpen, dat was de planning. Het weer was goed en de sneeuwschoenen stonden klaar. Maar felle sneeuwval en lawinegevaar gooiden roet in het eten. Stappen werd ploeteren en baggeren. Maar de prachtige omgeving maakte veel goed.

Zeven dagen met pak en zak en op mijn eentje door Noord-Frankrijk fietsen, dat was het idee. De recente gids Fietsen langs de Frontlijn was daarbij een geschenk uit de hemel. Voor mij de ideale manier om de Groote Oorlog beter te begrijpen en mijn grootvader, oorlogsinvalide 14-18, te gedenken. Zeker omdat we nu pas met negen kleinkinderen zijn uitgebreide memoires aan het ontdekken zijn.

In volle zomer is de Ardèche een publiekstrekker bij uitstek, maar in de vroege lente is de regio een oase van rust, ideaal voor een tiendaagse vakantie vol ‘dagstappers’. Want al jarenlang voel ik me eerder een ‘balladeur’ dan een ‘randonneur’.

Het Parc Naturel Régional du Queyras ligt in de zuidelijke Franse Alpen, tegen de grens met Italië. Van massatoerisme is hier geen sprake. Het bergmassief telt kleine, vaak nog authentieke dorpjes en talloze wandelroutes. Ook in de winter kan er flink gewandeld worden, tenminste als je de sneeuwraketten aangespt.

Ik krijg een mail van Alpy vzw: “Er is tijdens de krokusvakantie nog één plaats vrij om te gaan sneeuwschoenwandelen in de Pyreneeën. De groep zoekt een zesde enthousiasteling.” Ik lees het geen twee keer en stuur een enthousiaste mail.

Le Puy-en-Velay in Auvergne is vooral bekend voor de vele uitgedoofde vulkanen rond het oude stadje. In 1878 schreef de Schot Robert Louis Stevenson er al over in zijn beroemde reisjournaal ‘Travels with a Donkey in the Cevennes’. Wij liepen een eindje in zijn voetsporen en die van zijn koppige ezel Modestine.

Op de Dam in Amsterdam ga ik op zoek naar een wandelboom. Eén van zijn takken zou richting Brussel en Parijs moeten wijzen, als startpunt van GR 12, in Nederland beter bekend als het Graaf Floris V-wandelpad. Maar er is hier nergens een boom geplant. Gelukkig weet ik de weg.

De bekendste GR is ongetwijfeld GR 20, een route dwars door Corsica waar vaak in superlatieven over geschreven wordt. Er zouden kettingen hangen en wie hoogtevrees heeft gaat er beter niet stappen. Ik vraag me af waar de waarheid eindigt en de mythe begint en besluit het zelf uit te zoeken.

Een boek over de verloren gewaande pelgrimsroute naar Rome plantte een zaadje in mijn hoofd. Een jaar later stond ik in de crypte van Canterbury Cathedral, helemaal klaar voor een tocht van 2000 km langs de Via Francigena. Het miezerde toen ik vertrok. Wat leek het zonnige Rome toen onbereikbaar ver!

Vuur spuwen doet de vulkaan van de Cantal, in het zuiden van de Auvergne, al lang niet meer. Een groene bergketen met toppen tot 1800 meter is al wat ervan overblijft: de Monts du Cantal, een van de mooiste landschappen van het Centraal Massief.