Artikeldatabank

Het inspirerende boek "De mooiste wandelroutes van Europa" ligt al jaar en dag op mijn salontafel. De spectaculaire foto’s van de Gorges du Verdon staan op mijn netvlies gebrand. “Een natuurervaring die in Europa zijn gelijke niet kent”, prijst de inleiding. Het werd tijd om dat met een tocht op GR 4 zelf te gaan ontdekken.

Het landschap van de Cevennen met zijn ruige bergmassieven, dichte bossen en schitterende bloemen blijft ons boeien. Uit de vele bewegwijzerde wandelroutes stelden we met behulp van enkele kaarten en topogidsen een afwisselende achtdaagse lentetocht samen door het land van de duizend heuvels.

Het Juramassief vormt de grens tussen Zwitserland en Frankrijk. Geen wonder dat dit oude gebergte met zijn vele kloven een paradijs was voor smokkelaars. Inmiddels hebben de ‘pungelaars’ met hun buidel plaats gemaakt voor wandelaars met rugzak en vormen de smokkelwegen de ruggengraat van een uitgebreid net van wandel- en fietspaden.

Op een zwart-witte reuzenposter in La Piscine staat een groep jongens klaar om in het water te duiken. Eén van de kereltjes draagt een gebreide zwembroek. Meteen word ik teruggeworpen naar mijn kinderjaren. Wandelend door de Rijselse agglomeratie duiken nog meer jeugdherinneringen op, gelukkig niet allemaal even gênant als die veel te zware zwembroek.

Zeven dagen met pak en zak en op mijn eentje door Noord-Frankrijk fietsen, dat was het idee. De recente gids Fietsen langs de Frontlijn was daarbij een geschenk uit de hemel. Voor mij de ideale manier om de Groote Oorlog beter te begrijpen en mijn grootvader, oorlogsinvalide 14-18, te gedenken. Zeker omdat we nu pas met negen kleinkinderen zijn uitgebreide memoires aan het ontdekken zijn.

GR 99 volgt de Ebro vanaf zijn bron op de zuidelijke uitlopers van de Picos de Europa tot bij de monding in de Middellandse zee ten zuiden van Tarragona. Wij liepen de eerste helft, tot Calahorra.

Als we de makers van bekende natuurdocumentaires zouden geloven moeten we naar verre en afgelegen plaatsen reizen om prachtige en ruwe natuur te zien. Niets is minder waar. In de Alpen, op enkele uren rijden van België, vind je tal van unieke natuurgebieden.

In volle zomer is de Ardèche een publiekstrekker bij uitstek, maar in de vroege lente is de regio een oase van rust, ideaal voor een tiendaagse vakantie vol ‘dagstappers’. Want al jarenlang voel ik me eerder een ‘balladeur’ dan een ‘randonneur’.

Het Parc Naturel Régional du Queyras ligt in de zuidelijke Franse Alpen, tegen de grens met Italië. Van massatoerisme is hier geen sprake. Het bergmassief telt kleine, vaak nog authentieke dorpjes en talloze wandelroutes. Ook in de winter kan er flink gewandeld worden, tenminste als je de sneeuwraketten aangespt.

Vuur spuwen doet de vulkaan van de Cantal, in het zuiden van de Auvergne, al lang niet meer. Een groene bergketen met toppen tot 1800 meter is al wat ervan overblijft: de Monts du Cantal, een van de mooiste landschappen van het Centraal Massief.

Vier etappes van de Échappée Jurassienne, een langeafstandspad dat in trapjes omhoogklimt richting Zwitserse grens, leiden ons door een boeiend stuk van de Haut-Jura. Een verhaal over karstlandschappen en kazen, over almen en hoenen, over gele wijn en pijpen.

Ook Kaat trok in de paasvakantie op wandelreis naar de Serra de Tramuntana. De groep wandelde niet enkel op het drogestenenpad (GR 221), maar ook op de talrijke zijpaden die vaak nog rustiger zijn. Iedereen genoot van de stenen en de bergen, van de kleurrijke vogels en de zee die nooit ver weg was. Of van leuke verrassingen, zoals een glas versgeperst fruitsap in een tuin in de vallei rond Soller. Niet enkel als gelovige pelgrim, maar ook als nietsvermoedende wandelaar bleek Lluc een wonderlijke plek. Geniet even mee.

Het toeristeneiland waar je meer Duits dan Spaans hoort praten, tot zover de reputatie die Mallorca vandaag ‘geniet’. Maar op de wandelpaden van de Serra de Tramuntana, een langgerekte bergketen langs de noordwestkust, kom je die zonnekloppers niet tegen.

Auteur en bergfanaat Ton Joosten woont intussen vijf jaar in een klein dorp in de Pyreneeën, daarom polsten we hem naar een tochtvoorstel. Onze verwachtingen waren niet min: hoog in de bergen, uitdagend, basic en toch haalbaar. Het werd de Pass’aran. Een voltreffer!

Op zoek naar een warme wandelbestemming kwam ik uit bij de Canarische eilanden. La Palma, La Gomera en Tenerife stonden alle drie op de shortlist, maar uiteindelijk vielen vier dagen GR 131 op Tenerife als winnaar uit de spreekwoordelijke bus.