Artikeldatabank

Christina Bloem wandelde en meanderde langs de Regge en de Dinkel.

Vlakbij Maastricht, net over de Belgisch-Nederlandse grens, ligt de Sint-Pietersberg. De top van de heuvel is een kruispunt van maar liefst vier (!) langeafstandsroutes.

Aanleiding voor mijn tocht is een voordracht over het oude Hertogdom Limburg in de bibliotheek van Kerkrade. Als Brabander voel ik me haast persoonlijk schuldig voor de Slag bij Woeringen en de verovering van het hertogdom door de Brabanders. Misschien kan ik die geschiedenis wandelend en schrijvend een beetje goedmaken…

Juni 2010. Terwijl België zijn verkiezingskoorts uitzweet, teistert een lagedrukgebied een groot deel van Europa, waaronder Zuid-Frankrijk. De honger naar de bergen is echter te groot om de geplande huttentocht af te blazen. Relaas van zeven dagen genieten van bergen vol mist, regen en sneeuw.

Binnenkort rolt hij van de persen: de nieuwe Dagstappergids Frans-Vlaanderen, goed voor vijftien luswandelingen vlak over de Franse grens. Wij verkenden alvast de prachtige kliffen en stranden en kunnen getuigen van alweer echt GR-vakmanschap.

5 september 2011. We trekken met de trein naar Pieterburen, helemaal in het noorden van Nederland. Hier vertrekt het Pieterpad, het langste wandelpad van Nederland. Eindpunt is het meest zuidelijke punt van Nederland, de Sint-Pietersberg bij Maastricht. Aangezien we nog even tijd hebben, bezoeken we in Pieterburen de zeehondencreche. Leuke diertjes, die daar goed verzorgd worden wanneer ze aanspoelen of hun moeder verloren zijn.

Heb je het over het Circuit des 25 Bosses? Dan spreek je met twee woorden: klimmen en dalen. Want dit is geen rechttoe rechtaan wandeling. Het pad kronkelt voortdurend tussen, over en onder de rotsen. ‘Een uitdagende wandeling voor getrainde benen’, zo lezen we in de gids. Helemaal waar! Reken op vijf uur, zonder pauzes, voor iets meer dan 14 kilometer flink doorstappen. Maar grillige rotspartijen, zeeën van wit zand en weergaloze vergezichten over het Forêt de Fontainebleau maken de inspanning meer dan goed.

Op de Dam in Amsterdam ga ik op zoek naar een wandelboom. Eén van zijn takken zou richting Brussel en Parijs moeten wijzen, als startpunt van GR 12, in Nederland beter bekend als het Graaf Floris V-wandelpad. Maar er is hier nergens een boom geplant. Gelukkig weet ik de weg.

De bekendste GR is ongetwijfeld GR 20, een route dwars door Corsica waar vaak in superlatieven over geschreven wordt. Er zouden kettingen hangen en wie hoogtevrees heeft gaat er beter niet stappen. Ik vraag me af waar de waarheid eindigt en de mythe begint en besluit het zelf uit te zoeken.

Het is begin april en GR-West-Vlaanderen heeft een klassieker gepland om optimaal te genieten van een fris lentebriesje en een dapper lentezonnetje: Cap Blanc Nez aan de Opaalkust. Krijtrotsen wisselen af met diepe valleien, duinen, duinbosjes en een stevig stuk strand. Althans, dat was de bedoeling…

Een boek over de verloren gewaande pelgrimsroute naar Rome plantte een zaadje in mijn hoofd. Een jaar later stond ik in de crypte van Canterbury Cathedral, helemaal klaar voor een tocht van 2000 km langs de Via Francigena. Het miezerde toen ik vertrok. Wat leek het zonnige Rome toen onbereikbaar ver!

Op de wandellus ‘Pietersberg Maastricht’ van de Nederlandse Spoorwegen verken je het Belgisch-Nederlandse grensgebied. Je komt niet alleen langs de typische ijzeren grenspalen, maar ook langs de oudste nog werkende watermolen en het enige terrassenkasteel van Nederland.

In het zuidoosten van Groningen, langs de Duitse grens, ligt een wat verborgen groen gebied: Westerwolde. Met het Noaberpad als ruggengraat slalomt het Westerwoldepad hier door het beekdal van de Aa, die de voorbije jaren haar natuurlijke loop grotendeels terugkreeg. We maakten kennis met een verrassend veelzijdige wandelregio in een authentiek en soms ruig stukje Nederland.