Artikeldatabank

De Pyreneeën zijn nog altijd één van de meest aantrekkelijke wandelgebieden van Europa. Recentelijk kwamen er naast de gekende GR-paden een aantal luswandelingen bij. De nieuwste telg is de Senda de Camille, die 112 km lang flirt met de Frans-Spaanse grens. Het Parc National des Pyrénées en het Parque Natural de Los Valles Occidentales zijn gastheer en we kijken uit naar Camille, de laatste inheemse bruine beer van de Pyreneeën.

In 2013 vertrok ik vanuit Nazareth richting Reims en schreef ik enigszins triomfantelijk in Op Weg: “Rome, gij Eeuwige Verlichte Stad, here I come!”. Zes jaar later, in mei 2019, sta ik in Radicofani klaar voor de laatste negen etappes van mijn Via Francigena.

Ongetwijfeld doet GR 10 bij veel wandelaars een belletje rinkelen. Negenennegentig keer kwam ik bij het surfen terecht in de adembenemend mooie wereld van de Franse Pyreneeën. Tot die ene keer, toen ik even mooie natuurbeelden te zien kreeg uit een gebied 500 km zuidelijker. Vlakbij Avila en Salamanca dwarst de Spaanse GR 10 het Regionaal Natuurpark Sierra de Gredos. Een aanrader voor al wie, ver weg van het massatoerisme, een authentiek stuk Spanje wil ontdekken.

Op de terugweg van de Amalfitaanse kust besluiten we nog enkele dagen bij Chiara in haar Agriturismo Casa Vallona te spenderen. Zo belanden we in een weinig gekend gebied, de Colli Bolognesi. Maar wie ooit langs de autosnelweg van Bologna naar Firenze reed, heeft de heuvels op de rechterkant ongetwijfeld opgemerkt.

Ik zie drie rotspunten in de zee verschijnen en realiseer mij dat het grote wandelavontuur gaat beginnen. De rotsen liggen bijna op het strand van Blanes en markeren het officiële startpunt van de 220 kilometer lange, verrassend mooie Costa Brava Way.

‘Il Cammino Minerario di Santa Barbara’, zo luidt de klinkende titel van de net uitgebrachte wandelgids die in mijn handen ligt te blinken. ‘Il Iglesiente’ is de naam van de streek en tot voor deze uitgave was dat een blinde vlek op de Europese wandelkaart. Ik beschouw de gids als een uitnodiging voor een kraamvisite en trek nieuwsgierig naar Zuidwest-Sardinië.

Het was op de Fiets en Wandelbeurs van 2017 dat we voor het eerst horen over GR 247. We krijgen een lijvig Spaans boek in handen dat de route beschrijft in 21 etappes en bijkomende varianten. Een dik jaar later staan we in het grootste nationaal park van Spanje om te ontdekken wat natuurpracht echt betekent.

Enkele jaren al verkiezen we steevast Nationale Parken in Italië als wandelbestemming. Na de Maiella, de Sibillini en de Abruzzo stond afgelopen zomer het Parco Nazionale del Cilento e Vallo di Diano e Alburni op het programma. Het uitgestrekte gebied bleek een parel in Campanië, een arme regio met één grote troef: lekkere mozzarella di buffala.

Al eeuwenlang beklimmen pelgrims de 3.558 m hoge Rocciamelone om er te bidden bij de Madonna della Neve. Ignace Fermont klom in hun voetsporen naar het hoogste bedevaartsoord van Europa.

Alle wegen leiden naar Rome, al eindigde die van Gilbert Bastiaensen in Assisi. Vanuit vertrekpunt Firenze goed voor 240 km wandelen door prachtige Toscaanse en Umbrische landschappen.

Wandelen doorheen de Monti Lattari is een aparte belevenis, zo vertellen vijf wandelaars van GR-Antwerpen.

‘Dans le silence et la solitude on n’entend plus que l’essentiel’. Zo staat het bij het binnenkomen van Aubrac op een zuil langs GR 65, één van de historische pelgrimswegen op Franse bodem. De woorden hadden in 2004 indruk op mij gemaakt, omdat zij een weerspiegeling zijn van iets dat ik al jaren in de zachte delen van mijn ziel vermoedde. Elk jaar een aantal weken alleen op stap gaan is voor mij intussen een noodzaak geworden. Deze zomer was dat op de Via Francigena, een oude historische pelgrimsroute naar Rome die stilaan uitgroeit tot een waardig alternatief voor Compostela. Ik stapte 361 km, van Lucca naar Rome. Een greep uit mijn dagboeknotities.

Vertrekpunt van mijn trektocht is Reus. Om wat heroïek in de tocht te krijgen heb ik gekozen voor een aantal GR-paden, met als ‘heilig’ einddoel de berg Montserrat. Catalonië heeft een uitgebreid GR-netwerk, maar topogidsen vind ik helaas niet. Hopelijk is de topografische kaart, waar de GR-paden wel opstaan, voldoende.

Menorca is, net zoals het vijf maal grotere Mallorca, een geliefde bestemming voor een romantische zonvakantie. Maar ook voor wandelaars heeft het eiland veel te bieden, vooral sinds vorig jaar de historische Camí de Cavalls werd heropend.

Met de kinderen de bergen in trekken, het zijn mooie herinneringen. Maar kijk, de tijden komen weer. Enkele maanden geleden begon Saar, ons oudste kleinkind, aan mijn mouw te trekken. Ze is zes en sportief, dus waarom niet. Bestemming werd de Sierra de Tramuntana in Mallorca.

Vier maanden zijn wij ‘op weg’ geweest. Via GR-paden en pelgrimspaden, van Puurs helemaal tot in Santiago de Compostela. Dagelijkse reflecties vonden hun weg naar het thuisfront, eerst via een blog, later in een boek. De fragmenten laten zien waar pelgrimeren echt om draait.

In 2007 werd de gloednieuwe GR 240 gepresenteerd, een 300 km lange lus helemaal rond de Sierra Nevada in Andalusië. Het pad blijft grotendeels op de bergflanken tussen 1800 en2200 meter hoogte en werd Sendero Sulayr gedoopt, naar de Moorse naam voor deze bergketen.

Ligurië is als wandelgebied niet erg bekend, maar door en over de bergen aan de noordelijke rand van de regio loopt een wandelpad dat 420 km lang is. Deze ‘Alta Via dei Monti Liguri’ gaat terug op de vele muildierpaden die vroeger werden gebruikt door kooplieden, houthakkers en boeren.

Geelgroene alpenweiden omzoomd door donkergroene bossen en bleekgrijze, naar de blauwe hemel reikende rotsformaties. Tot zover het kleurenpalet van onze Dolomietentrektocht door het Eisack-, het Vilnösser- en het Grödendal.

Wat in Zwitserland en Oostenrijk een ‘Höhenweg’ is, noemen Italianen een Alta Via. Een sportieve uitdaging dus, midden in de ruwe schoonheid van de Dolomieten. Alta Via 4 staat bekend als de kortste, maar ook de meest technische, met enkele via ferrata’s op het traject en een aantal andere vlakbij. Een klettersteiguitrusting is dus onontbeerlijk.

GR 99 volgt de Ebro vanaf zijn bron op de zuidelijke uitlopers van de Picos de Europa tot bij de monding in de Middellandse zee ten zuiden van Tarragona. Wij liepen de eerste helft, tot Calahorra.

Sneeuwschoenwandelen wordt door steeds meer natuurliefhebbers ontdekt als dé manier om de rust van een winterlandschap te ervaren. Na de Vogezen en de Jura hebben ook veel Alpenregio’s dit gat in de markt ontdekt. Pioniers zijn de Franse Queyras, het Zwitserse Val d’Hérens, het Brandnertal in Oostenrijk en ook het Sarntal in Zuid-Tirol.

Grillige kalkbergen, mysterieuze karstvlakten en een zee van bloemen: het Parco del Marguareis is een fascinerend wandelgebied. Maak kennis met het meest onderschatte natuurpark van de Italiaanse Alpen.

Andalusië heeft wandelaars meer te bieden dan de Alpujarras en de Sierra Nevada. De Axarquía bijvoorbeeld: een bergstreek ten noordoosten van Málaga met oogverblindend witte dorpen en een klimaat zo zacht dat er zelfs in de winter van alles in bloei staat.

Een 900 km lange gezellin laat je niet in de steek. Vorig jaar vergezelden we de Ebro via GR 99 vanaf de bron bij de Picos naar de Rioja (Op Weg2014/4). Hoog tijd om weer aan te knopen met de liefde en de rivier te volgen tot haar monding in de Middellandse Zee.

Een boek over de verloren gewaande pelgrimsroute naar Rome plantte een zaadje in mijn hoofd. Een jaar later stond ik in de crypte van Canterbury Cathedral, helemaal klaar voor een tocht van 2000 km langs de Via Francigena. Het miezerde toen ik vertrok. Wat leek het zonnige Rome toen onbereikbaar ver!

Eeuwenlang hielden kluizenaars en pausen-in-spe er zich op en zelfs een oergodin kon dat niet beletten. In de schaduw van de op één na hoogste bergtop van de Apennijnen is het Majellapark een schatkamer waarin de wandelaar dagenlang kan graaien zonder zich ook maar een moment te vervelen.

De meeste pelgrims sluiten in Rome hun voettocht af, maar ik vertrek zuidwaarts. Naar de havens in Puglia waar in de middeleeuwen de boten naar het Heilige Land vertrokken. Het pad is geplaveid door de voeten van miljoenen pelgrims, soldaten, landheren, kooplui, hoeren en avonturiers. Hun sporen vind ik niet meer terug, maar ik volg hun route dwars door dit minder gekend stukje Italië.

Is het mogelijk om op een natuurvriendelijke en duurzame manier de bergen in te trekken? Absoluut, denken ze bij De Natuurvrienden. Om de proef op de som te nemen lanceerde de organisatie de uitdaging om in de zomer van 2015 zeven Belgische en zeven Europese toppen te beklimmen. Gerda, Ivo, Jef, Jempi, Karel, Peter en Philippe namen de handschoen op voor de Spaanse Pyreneeën.

Zon, zee, bergen. Griekse tempels en schitterende baroksteden. En de alomtegenwoordige Etna natuurlijk, de grootste actieve vulkaan van Europa. Aan één vakantie heb je lang niet genoeg om al het moois op Sicilië te ontdekken. De over het eiland verspreide natuurparken zijn ideaal voor een eerste kennismaking met het gevarieerde Siciliaanse landschap.

Half mei zitten we thuis te kijken naar de Giro d’Italia. De renners rijden door Roccaraso. Snel nemen we er de kaart van de Abruzzen bij. Mooie herinneringen komen boven en verleiden ons tot nieuwe wandelplannen. Iets zuidelijker deze keer, naar het Nationaal Park van de Abruzzen, Lazio en Molise.