Artikeldatabank

Wie houdt van wandelen en kunst moet in de Condroz zijn. Sentiers d’Art is een boeiende combinatie van een langeafstandspad met een aantal verrassende kunstwerken in het landschap.

100 jaar geleden naderde de Groote Oorlog zijn einde. Een ideale manier om het herdenken af te sluiten is een bezoek aan het Provinciedomein De Palingbeek in Zillebeke. Nog tot 11november kan je het Kunstproject ComingWorldRememberMe bezoeken, in combinatie met een GR-tocht langs oorlogskerkhoven en andere bijzondere plekken.

“Een pelgrim volgt niet alleen het horizontale pad dat zich voor hem ontvouwt, maar wandelt ook de verticale weg van de voeten naar het hoofd en terug.” Na vier grote pelgrimstochten heeft Paul De Marez recht van spreken als het over pelgrimeren gaat, en naar aanleiding van zijn boek over zijn laatste tocht naar Trondheim zochten we hem op in zijn thuisstad Kortrijk.

In de Naamse Condroz baant de schilderachtige Molignée zich een weg naar de Maas. Door haar vallei kan je railbiken of fietsen op een oude spoorlijn. GR 129 loopt rakelings langs Sosoye en Falaën, twee‘plus beaux villages de Wallonie’. Via twee bewegwijzerde dorpswandelingen maken we beide pareltjes van dichtbij mee, met GR 129 als koppelteken.

Als GR 57 al niet het populairste GR-pad van Wallonië is, dan toch zeker een van de meest belopen. Verdient het Ourthepad deze reputatie, of is die overroepen?

Twee dagen stappen op GR 5 voelt altijd als een beetje vakantie. Een zonnige zaterdag in mei stappen we van de abdij van Herkenrode tot Bokrijk om dan via de stadsvariante onze overnachtingsplek in Hasselt te bereiken. Op zondag stappen we van Bokrijk naar Zutendaal.

Driemaal heffen we het romerglas: “Hoch, hoch, hoch”. Op drie langeafstandspaden door één vallei. Keuze genoeg dus: langs de rivier, op de noordflank door de wijngaarden of op de zuidflank over bos- en rotspaden.

Als je ergens niet opvalt als wandelaar, dan is het wel in de Oostkantons. De streek kent een lange wandeltraditie. Al in de jaren 50 van vorige eeuw werden niet toevallig daar de eerste Belgische GR-paden uitgestippeld. En het moet gezegd, ze doorstaan vandaag nog altijd moeiteloos de tand des tijds.

Ooit wandelden we van Hannuit naar Hoei de taalgrens over en riepen we uit dat we eindelijk in de Ardennen waren! Een kenner merkte toen droogjes op dat we nauwelijks aan de rand van de Condroz stonden, een streek die totaal anders is dan de Ardennen. In Vlaanderen verwar je het Hageland toch ook niet met Haspengouw, of de Polders met het Heuvelland?

Wie in Elzele de wandelschoenen aanbindt, maakt zich op voor een bewogen tocht door het pittoreske natuurpark van het Pays des Collines. Overal liggen immers heksen, reuzen en andere fabelwezens op de loer.

De recente uitbreiding van het Nationaalpark Hoge Kempen met tien vierkante kilometer betekende een uitbreiding van het wandelaanbod met vijftig kilometer. Dat klonk ons als muziek in de oren. Nieuwsgierig gingen we op onderzoek.

Tot vorig jaar kende Wallonië enkel wit-rode GR-paden, geen geel-rode Streek-GR’s. In maart 2017 kwam daar verandering in. Toen werd de eerste Waalse GRP (GR de Pays) aan de pers voorgesteld. Maar niet alleen de kleur van de bewegwijzering wijzigde, het traject werd grondig bijgespijkerd, zowel op het terrein als op papier.

Wie droomt van een GR 5 (Noordzee – Rivièra) zonder haperingen moet weten dat een zeer ingrijpende wijziging is doorgevoerd in Frans Lotharingen. In het Groothertogdom Luxemburg blijft het tracé grotendeels ongewijzigd maar je verlaat het land nu al in Schengen. Vroeger was dat 40 km verder, in Rumelange.

In drie etappes volgen we de Semois van de bron in Aarlen tot Florenville. Het traject via GR 16 balanceert op de rand van de Ardennen en Belgisch Lotharingen. Geniet van de rustige Gaumestreek met haar typische dorpen, bewonder de eerste meanders van de rivier en probeer om nog voor Florenville al niet te staan duizelen op een rotspunt hoog boven het water.

Als laatste buswandeltip in een rij van tien zoeken we de golvende akkers van Waals-Brabant op. Sierlijk kronkelende veldwegen rijgen imposante vierkanthoeves, dorpen en gehuchten aan mekaar. Een mooie en ontspannende afsluiter in een streek waar we nooit zouden komen als de wit-rode GR-streepjes ons niet gelokt hadden.

Augustus 2015, de beenspieren hebben dringend wat training nodig. Omdat het Luxemburgse Mullerthal Trail voor onze contreien behoorlijk wat hoogtemeters telt, is de keuze snel gemaakt. Deze avontuurlijke route dichtbij huis bestaat uit drie genummerde lussen die je naar eigen goeddunken aan elkaar kan plakken.

Op de wandellus ‘Pietersberg Maastricht’ van de Nederlandse Spoorwegen verken je het Belgisch-Nederlandse grensgebied. Je komt niet alleen langs de typische ijzeren grenspalen, maar ook langs de oudste nog werkende watermolen en het enige terrassenkasteel van Nederland.

Wanneer Maaike en Koen mij even alleen laten loop ik stiekem de ‘grote’ GR én de Streek-GR, beide in de andere richting nu. Ter controle. Ook die bewegwijzering blijkt perfect in orde. De wandelbomen in hun tuin leiden mij langs een subliem voorbeeld van een ‘premium’-wandeling. Het enige wat ontbreekt is een pianoconcerto met de route als thema.